Γράφει η Jinxie Jinx
Κάθισα να σου γράψω, εδώ στο γνωστό ραντεβού μας. Μα δεν μπορώ. Οι λέξεις πλέον δεν βγαίνουν. Επιλεγώ να σε αφήσω να πετάξεις μακριά. Δεν έχει νόημα να σε κρατώ στο μυαλό μου. Πόνεσα, έκλαψα, πλήγωσα ανθρώπους εξαιτίας του πόνου, που μου δημιούργησες μα ως εδώ.
Μία φορά σε χρειάστηκα κι εγώ, μα εσύ ήσουν απών. Ήσουν πρωταγωνιστής της καλοστημένης ευτυχίας σου. Προτίμησες να με πονέσεις για ακόμη μια φορά. Εκείνο το βράδυ που ευχόμουν να μην ξημερώσει, που ευχόμουν να μου χτυπήσεις την πόρτα και να με πάρεις αγκαλιά. Μια φορά σε είχα ανάγκη. Μία. Κι ας ήμουν εγώ πάντα εκεί για εσένα. Εσύ ποτέ.
Αυτή την φορά δεν θα πληγώσω τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου, μόνο και μόνο, που δεν είναι εσύ. Μετά από πολύ καιρό θέλω να νιώσω τον έρωτα, εκείνον τον αμοιβαίο. Θέλω να νιώσω πως είναι να είσαι σημαντικός στην ζωή κάποιου, να είσαι αυτό το μικρό κλεφτό μήνυμα κατά την διάρκεια μίας γεμάτης και πιεστικής ημέρας που υποδηλώνει την παρουσία του.
Να νιώσω πώς είναι να κοιτάζεις κάποιον στα μάτια κι εκείνος να μην μπορεί να πάρει το βλέμμα του από πάνω σου. Να νιώσω και πάλι πώς είναι ο άλλος να επιδιώκει να σε αγγίζει, έστω και χωρίς λόγο μόνο και μόνο για να σε νιώσει.
Μετά από πολύ καιρό καταλαβαίνω πως ο έρωτας δεν πρέπει να πονάει, ο έρωτας θα πρέπει να είναι εύκολος. Όχι όπως τον δικό μας μάτια μου. Μπορεί να μην είναι σαν τον δικό σου, μα να σου πω κάτι; Δεν θα τον ήθελα έτσι. Ο δικός σου ήταν φωτιά που με έκαψε ολοσχερώς, δεν άφησε τίποτα.
Πίσω σου άφησες ένα ερείπιο. Έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να εμπιστευτεί, έναν άνθρωπο που του πάνε όλα καλά με ηρεμία και γαλήνη μα συνεχώς ψάχνει να βρει το λάθος. Που προσπαθεί να ανακαλύψει την απατή, δίχως να υπάρχει. Έναν άνθρωπο που μόλις κάποιος του δείξει ενδιαφέρον κατευθείαν πιστεύει πως θέλουν να τον εξαπατήσουν.
Έναν τέτοιο άνθρωπο άφησες πίσω σου. Έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του γιατί το έκανε μόνο μέσω της δικής σου αποδοχής. Έναν άνθρωπο φορτωμένο με κάθε λογής ανασφάλειες. Από το, αν αξίζει ως οντότητα έως εάν είναι αρκετά καλός για να αξίζει την αγάπη των ανθρώπων. Έναν άνθρωπο που ακόμη αιμορραγεί.
Έναν άνθρωπο που από τη ημέρα που έφυγες πολεμά με την κατάθλιψη. Ένα άνθρωπο που στην όψη φαίνεται ευτυχισμένος. Που δουλεύει 13 ώρες την ημέρα μόνο και μόνο για να μην σκέφτεται, να μην πονάει.
Αυτό κατάφερες να κάνεις στον άνθρωπο που σε αγάπησε με όλο του το είναι.