Έφυγα γιατί κουράστηκα να περιμένω το “πολύ” σου καλέ μου.

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Με ρώτησες γιατί έφυγα, γιατί ξαφνικά κι άνευ αιτίας εξαφανίστηκα…

Αλήθεια αναρωτιέσαι; Θες άραγε να μάθεις πραγματικά ή θα σου ήταν καλύτερα να μείνεις με την απορία ή μάλλον με τη δική σου όποια εξήγηση στο τελεσίδικο και φαινομενικά ξαφνικό μακριά μας;

Έφυγα γιατί κουράστηκα να περιμένω καλέ μου. Το πολύ σου που πάντα κάπου το φύλαγες, πάντα κάπως το συγκρατούσες γιατί βλέπεις είχες άλλες προτεραιότητες από το να το ζήσεις ολόκληρο μαζί μου. Σου ξέφευγε μονάχα με κανένα ποτηράκι παραπάνω αλκοόλ, ίσως να με βλεπες μέσα στο ποτήρι σου έτσι κι ήταν αδύνατο να με αποφύγεις.
Έφυγα γιατί χόρτασα, μπουχτησα από το ξέροκομματο που μου πετούσες και το βαφτιζες θέλω ερωτικό κι αγάπης δυνητικά γινόμενο. Είχα γίνει εξαιτίας σου ανόρεχτη για ζωή και πολλές στιγμές μαζί σου κι ανάσες, βολεύτηκα με το λίγο σου, μαραζωνα στην αναμονή για το περισσότερο που έβλεπα ότι είχες αλλά φοβόμουν κιόλας να στο ζητήσω, δεν άντεχα βλέπεις να διαχειριστώ μια ακόμη απόρριψη ενός θέλω μου μαζί σου.
Έφυγα γιατί τρόμαξα από της ψυχής σου το έρεβος, το βάρος, το χρέος σε ότι εσύ είχες βάλει να σου ορίσει τη ζωή. Από όλα κείνα που ένιωσα αλλά κι άλλα τόσα που νόμιζες ότι έκρυβες από μένα κι από όλους αλλά είχαν γίνει σημάδια ανεξίτηλα στην ψυχή σου, που δεν σ’ άφηναν να χαρείς πραγματικά ποτέ. Ολοφάνερα σημάδια όμως στα δικά μου μάτια που σε κοιτούσαν σαν σε μόνιμη έκσταση.
Έφυγα γιατί το κορμί, το μυαλό, ο λόγος, ο χώρος, ο χρόνος και κυρίως η καρδιά μου δεν σου έγιναν ποτέ αρκετά. Ποτέ τόσα ώστε να νιώσω έως τον τελευταίο πόρο της ύπαρξης μου ότι είσαι εσύ για μένα κι εγώ για σένα. Παρόντες με όλες τις αισθήσεις αναμμένες, στο κάθε τώρα μας.
Γιατί μάλλον ποτέ δεν κατάλαβες τι ένιωσα, τι ήμουν έτοιμη να δώσω ή να κάνω, ποιος ήσουν τελικά εσύ για μένα.
Γιατί η απουσία σου φώναζε διαρκώς όταν η ανάγκη για την αγκαλιά σου έμενε βουβή και μετέωρη κατ’ επανάληψη.
Γιατί η επικοινωνία μας γέμισε από αναπάντητες κλήσεις και από διαβάστηκε μηνύματα που όμως δεν απαντήθηκαν ποτέ ή δικαιολογηθηκαν ετεροχρονισμενα και σίγουρα όχι πιστευτά.

Να λίγα από τα γιατί μου που φεύγοντας δεν στα ξεστόμισα παρέα με το τελευταίο μου χαμόγελο.
Που μπορεί να μην αλλάζουν κάτι τώρα πια αλλά ήθελα να τα ξέρεις, αφού ρωτάς.
Κι υπάρχουν κι άλλα που δεν θα στα πω, δεν θα τα μάθεις γιατί πονάνε ακόμη περισσότερο κι η παράταση αυτού του μαρτυριου δεν μου αξίζει.

Όπως επίσης δεν θα σου πω και δεν θα μάθεις ποτέ τελικά πόσο πολύ σ’ αγάπησα…
Κι αυτό δεν ξέρω ειλικρινά ποιον πρέπει να πονέσει περισσότερο…
Σ’ αφήνω με την απορία. Μπορείς να συνεχίσεις ό,τι έκανες ή μάλλον ότι ξεκανες.
Χάρισμα σου…