Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Λάθος επιλογές, επαναλαμβανόμενες, κρύβουν καλά τις ανασφάλειες των ανθρώπων.
Μοιρασμένο συναίσθημα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος. Ανάμεσα στο γνώριμο και το άγνωστο. Τι με κοιτάς με αυτά τα μάτια ,γεμάτα ντροπή; Είναι αστείο πως οι άνθρωποι φοβούνται την μοναξιά. Δε φταις εσύ που επιστρέφεις. Δε σου μάθαν να πατάς στα πόδια σου , μήτε να προσπαθείς για το δύσκολο που θέλεις. Γι αυτό που αξίζεις, και έτσι κάπως τα παρατάς στη μέση από φόβο μη τυχόν και αργήσει η ευτυχία.
Μα σε ποια ευτυχία πάντα γυρνάς ; Είναι αμαρτία να αναζητάς την χαρά εκεί που στην αρπάξανε. Σε αυτούς που ονόμασες λίγους τις στιγμές που τα χέρια σου ήταν κόκκινα από τις πληγές που σου ανοίξανε. Ζητάς να γεμίσεις, από ανθρώπους που σε αδειάσανε με ευκολία μετατρέποντας την αυτοεκτίμηση σου σε επαιτεία. Σε αυτούς που δε μπόρεσαν να καλύψουν τα κενά σου , τώρα τι ζητάς;
Και πάντα επιστρέφεις.
Εκείνες οι επιστροφές που κρύβουν βόλεμα. Μην το αρνηθείς.
Δεν είσαι στα μάτια μου αυτό, που η ανασφάλεια σε ντύνει.
Ποιον προσπαθείς να πείσεις με εκείνο το «σε χρειάζομαι» που έχει κολλήσει στα χείλη σου;
Νομίζεις προχωράς μα η ψυχή σου βήμα δε κάνει.
Κοροϊδεύεις εσένα, εμένα ή αυτήν;
Είπα να σε δικαιολογήσω μέσα μου και να ονομάσω τις κινήσεις σου αυτές «δειλία» · μα λίγο πριν σε λυπηθώ άλλαξα γνώμη και αποχώρισα.
Ξεχώρισα μέσα μου τον θυμό από το συναίσθημα, να μην λερώσω τις αναμνήσεις, μα η απογοήτευση βιάστηκε και έκανε την αρχή.
Και πάντα επιστρέφεις.
Είναι περίεργο πώς οι άνθρωποι αποφεύγουν το καινούργιο. Δεν είναι γνώριμο, δεν είναι τοξικό και δεν έχεις συνηθίσει έτσι. Κλείδωσες τις ανάγκες σου και λίγο από το χαμόγελο σου μέσα σε μία ντουλάπα, να μη μπορεί να σε σταματήσει τίποτα σε αυτό το λάθος .
Είσοδος και έξοδος σε επανάληψη και στο ενδιάμεσο λίγο από εμάς να μπορείς να κρατιέσαι .
Πάντα θα επιστρέφεις , χάσιμο στα χρόνια σου. Χάσιμο χρόνου από εμάς;
Πάντα θα επιστρέφεις. Κοροϊδεύεις εσένα, εμένα ή αυτήν;
Είπα να σε δικαιολογήσω μέσα μου και να ονομάσω τις κινήσεις σου αυτές «δειλία» · μα λίγο πριν σε λυπηθώ άλλαξα γνώμη και αποχώρισα.
Ξεχώρισα μέσα μου τον θυμό από το συναίσθημα, να μην λερώσω τις αναμνήσεις, μα η απογοήτευση βιάστηκε και έκανε την αρχή.
Και πάντα επιστρέφεις.
Είναι περίεργο πώς οι άνθρωποι αποφεύγουν το καινούργιο. Δεν είναι γνώριμο, δεν είναι τοξικό και δεν έχεις συνηθίσει έτσι. Κλείδωσες τις ανάγκες σου και λίγο από το χαμόγελο σου μέσα σε μία ντουλάπα, να μη μπορεί να σε σταματήσει τίποτα σε αυτό το λάθος .
Είσοδος και έξοδος σε επανάληψη και στο ενδιάμεσο λίγο από εμάς να μπορείς να κρατιέσαι .
Πάντα θα επιστρέφεις , χάσιμο στα χρόνια σου. Χάσιμο χρόνου από εμάς;
Πάντα θα επιστρέφεις.