Σ’αγαπάω στο εδώ και στο τώρα. Κι αυτό είναι ό,τι πιο αληθινό θ’ακούσεις.
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Το “σ’ αγαπώ” δεν είναι υπόσχεση. Είναι αίσθημα. Το “σ’αγαπώ” δεν σημαίνει θα σ’ αγαπάω για πάντα. Σημαίνει σ’ αγαπάω τώρα. Και τίποτα πιο αληθινό απ’ αυτό δεν θ’ ακούσεις.
Σ’ αγαπάω κάθε λεπτό της ζωής μου και όχι με δόσεις.
Σ΄αγαπάω σταθερά και αμετάκλητα και για το αύριο δεν ξέρω και δε με νοιάζει.
Σ’ αγαπάω και πιο κλισέ φράση δε θ’ ακούσεις, όμως, είναι πραγματικά οι πρώτες λέξεις που ξεπηδούν μέσα από τα χείλη μου όταν τα μάτια μου σ’ αντικρίζουν, όταν το δέρμα μου σε νιώθει κι όταν η μύτη μου σε μυρίζεται.
Σ’ αγαπάω και αυτή η αγάπη με γεμίζει με μία ανεξήγητη χαρά κι ευφορία. Και δε με νοιάζει που γίνομαι χαζό παιδί, που γελάω μόνη μου όταν σε σκέφτομαι, που αγκαλιάζω το μαξιλάρι για να νιώθω ότι είσαι εσύ, που θέλω να κάνω μαζί σου τα πιο ανώμαλα πράγματα, που γίνομαι μελό κι κλαψάρια, που χωρίς εσένα δεν ζω.
Σ’ αγαπώ αβίαστα πια. Σε ερωτεύομαι χωρίς να πονάω και χωρίς να αντιστέκομαι. Θέλω να σ’ αγαπώ κι ας είναι το πιο ανόητο πράγμα που θα κάνω στη ζωή μου. Κι ας πληγωθώ στο τέλος ανεπανόρθωτα. Κι ας κλαίω όταν μου λείπεις. Κάποτε δεν ήθελα να σ’ αγαπώ γι’ αυτό πάλευα με μένα, με σένα. Τώρα αντέχω να ‘σ αγαπώ. Επιτέλους αντέχω. Επιτέλους το “εγώ” μου το σκότωσα και έμεινε μόνο αγνή η αγάπη να με γεμίζει με τόσα άλλα συναισθήματα, να με γεμίζει (τελεία).
Σ’ αγαπώ και φλυαρώ, ενώ μόνο οι δύο αυτές λέξεις από μόνες τους είναι αρκετές για να πούνε τα πάντα.
Σ’ αγαπώ…