Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Πόσα σε αγαπω κλείνει μια αγκαλιά;
Μια σφιχτή αγκαλιά που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι διαλυεις κάθε ανασφάλεια κάθε τι που σε τρομάζει και σε αφήνει πισω!
Σε αφήνει στη σκιά να ξαποστασεις, σου παιρνει τις κακουχίες που περασες και σε κάνει να λάμπεις!
Μια αγκαλιά που νιώθεις τον σφυγμό σου.
Νιώθεις το τρέμουλο!
Τα σώματα γίνονται ένα.
Σου αδειάζει το μυαλό και το γεμίζει με απειρα συναισθήματα χαρας!
Δυο σώματα ενωμένα δυο χέρια σφιχτά αγκαλιασμένα!
Χωρίς λόγια μόνο τα βλέμματα που βγάζουν σπίθες.
Άλλωστε ποσο φτωχά είναι τα λόγια μπροστά στο μεγαλείο της αληθινής αγκαλιας;
Στο μεγαλείο των καρδιών που ενώνονται χωρίς σκέψεις. Χωρίς πρέπει και εάν!
Βάλσαμο η αγκαλιά σου. Καθε φορά που ποναγα, ήξερα πού θα μπω να κουρνιασω! Πόσο πόνο πήρες από πανω μου..
Και κάθε φορά που ένιωθα ανέλπιστη χαρά, αναζητουσα την αγκαλιά σου για να σου δώσω κομμάτι από την χαρά μου.
Πόσο μεγάλο κομμάτι από εμένα είναι μέσα στα χέρια σου;
Το κρατάς εσύ, δεν το θέλω πισω! Ούτε το ζήτησα ποτέ! Είναι δικό σου, κάντο ό,τι θες, είναι για εσένα!
Και τώρα που η αυλαία έπεσε, το χειροκρότημα ήταν δυνατό αλλά η παράσταση τελείωσε και το μόνο που μου έμεινε ειναι να σε ευχαριστήσω!
Σε ευχαριστώ λοιπόν για όλες εκείνες τις αγκαλιές που με έκανες να νιώσω μοναδική.
Για όλα τα “σε αγαπώ” που ένιωσα, χωρίς να τα πεις.
Για όλα τα κακά που πηρες από πανω μου.
Για την ασφάλεια που μου έδωσες.
Που με έκλεισες στα χέρια σου και μου έδειξες το δρόμο με έβγαλες από το μονοπάτι!
Που με άφησες για λίγο στη σκιά να παρω ανάσες αλλά με έβγαλες και πάλι στον ήλιο.
Και ξέρω ότι αν ποτε νιώσω παραισθησεις αν ποτέ νιώσω φόβο.
Θα αναζητήσω παλι εκείνη την αγκαλιά..
Και ποιος ξέρει ίσως και εσύ νιώθεις το ίδιο!
Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε, αγκαλιαστούμε ξανά!