Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Άντρα άτιμε και άντρα δειλέ. Ποτέ δεν θα πάρεις ξανά το φιλί της. Το κορμί της. Την ανάσα που είχε φυλαγμένη για εσένα. Τα πήρε όλα πίσω. Δικά της είναι. Της ανήκουν.
Τα δίνει τώρα, εκεί που της δίνουν φροντίδα, αξία.
Η γυναίκα σου ήταν άντρα ανάξιε και την έχασες μέσα από τα χέρια σου.
Τί ψάχνεις να βρεις τώρα στα μάτια της, στο χαμόγελό της; Δεν θα σε κοιτάξει ποτέ όπως κάποτε. Δεν θα σου χαμογελάσει ποτέ όπως κάποτε, τότε που σου έδινε την καρδιά της όλη.
Πάνε αυτά, δεν σου ανήκουν πια.
Της αρνήθηκες την αγάπη.
Της πήρες μακρυά τα όνειρα και τα σχέδια που έκανε για εσάς.
Μην ψάχνεις άλλο να την βρεις.
Πήγε εκεί όπου εσύ δεν κατάφερες να την ταξιδέψεις.
Σε αγκαλιά ασφαλή και δίκαιη, σε φιλιά αληθινά και λόγια ντόμπρα.