Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Πολλές φορές νιώθεις μόνος ενώ μπορεί να περιτριγυρίζεσαι από ένα σωρό ανθρώπους. Νιώθεις μόνος γιατί δε παίζει ρόλο η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Εμπιστεύεσαι ανθρώπους. Πιστεύεις ότι σου λένε. Εσύ τους ξεδιπλώνεις το νήμα της ζωής σου και βλέπεις να σε καταλαβαίνουν, να σε συμβουλεύουν αλλά λίγοι θα σε καταλάβουν.
Λίγοι θα σε βοηθήσουν πραγματικά. Λίγοι θα σε βοηθήσουν χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Λίγοι είναι αυτό που δείχνουν και λίγοι εννοούν αυτό που λένε ” θα είμαι εδώ ότι κι αν χρειαστείς”. Απογοητεύεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι τώρα τους χρειάζεσαι κι αυτοί με κάποια πρόφαση απουσιάζουν από κοντά σου. Απογοητεύεσαι όταν τους έχεις ξηγηθεί σπαθί κι αυτοί σου φαίρονται σκάρτα πίσω από τη πλάτη σου.
Απογοητεύεσαι όταν σε κρίνουν, όταν σε σχολιάζουν από κάτι που βλέπουν σε σένα χωρίς να σε ξέρουν. Χωρίς να ξέρουν τι άνθρωπος είσαι. Σε πνίγει η αδικία. Χάνεις κάθε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους επειδή μερικοί απλά το έχουν στο αίμα τους να είναι διπρόσωποι χωρίς αισθήματα και το μόνο που τους γεμίζει είναι να μειώνουν τους άλλους για να αισθάνονται αυτοί κάτι ανώτερο.
Πρέπει να προσπαθείς να τους διαχωρίζεις τους σκάρτους από τους ξηγημένους. Όλα φαίνονται στη πορεία και στις πράξεις, όχι στα λόγια.
Ξέρεις γιατί απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους στη τελική; Επειδή δεν είναι αυτό που πίστευες και δε σκέφτονται όλοι όπως εσύ. Αλλά μη χάνεις τη πίστη σου. Δεν είσαι εσύ ο χαμένος κι ας ξεγυμνώνεις την αλήθεια σου στους άλλους.
Κι ας έκανες ό,τι μπορούσες για να είναι οι άλλοι καλά ενώ εσύ όχι. Εσύ να ελπίζεις πως κι αυτοί θα κάνουν το ίδιο για σένα κι ας μη το κάνουν. Κάποιοι δε θα το κάνουν.
Αλλά δε μπορεί υπάρχουν και κάποιοι μικροί θησαυροί, καθημερινοί άνθρωποι που θα γνωρίσεις από το πουθενά και θα είναι άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο. Αυτούς να τους κρατήσεις σα πολύτιμο λίθο στη ζωή σου γιατί δε θα τους συναντάς συχνά.