Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Δεν την αναγνώρισες. Και πώς θα μπορούσες άλλωστε. Δεν είχες κοιτάξει ποτέ πραγματικά πώς είναι. Δεν είχες δει ποτέ πραγματικά ποια είναι. Μόνο όταν έσπασε το ποτήρι στον τοίχο ξύπνησες. Μόνο τότε γύρισες και την κοίταξες. Μόνο που το ποτήρι αυτό, δεν ήταν άδειο.
Ήταν γεμάτο με πολλές πολλές σταγόνες από στιγμές που δεν μίλησε. Ήταν γεμάτο με στιγμές που δεν αντέδρασε. Ήταν γεμάτο με μέρες που πέρασαν και δεν τις έζησε.
Μόνο επιβίωνε. Επιβίωνε στον κόσμο των δεδομένων σου. Επιβίωνε στο κουτάκι που έφτιαξες όχι για να χωρά εκείνη, αλλά για να χωρά στην ζωή σου. Τι κι αν εκείνη ήταν χείμαρρος; Για εσένα έπρεπε να γίνει σιγανό ποταμάκι. Τι κι αν εκείνη ζητούσε την ζωή; Για εσένα έπρεπε απλά να επιβιώσει.
Όμως γλυκέ μου, ξέχασαν να σου πουν πως ακόμα και τα ποταμάκια κάποτε γίνονται χείμαρροι, ξεχύνονται και πνίγουν όποιον δεν ξέρει να κολυμπά στην ζωή.
Ακόμα και στα πιο ήρεμα νερά μπορεί να πνιγεί εκείνος που ποτέ του δεν μέτρησε σωστά τον άνεμο που έρχεται και τα ξεσηκώνει όλα.
Κι έτσι μαζί με το ποτήρι που με τόσο κρότο έσπασε, μαζί έσπασε και η αντοχή και η ανοχή. Μαζί έσπασαν και τα δεδομένα, και οι καβάτζες. Μαζί τελείωσαν και οι υποσχέσεις, και οι περίπου έρωτες, και οι χλιαρές υποσχέσεις για “όταν θα…”
Γιατί μαζί με το ποτήρι που έσπασε, έγινε κομμάτια και κάθε προσδοκία που μπορεί να είχε, από εσένα κι από οποιονδήποτε άλλο. Γιατί σήμερα, προσδοκίες, έχει μόνο από τον εαυτό της!
Σήμερα τσακίζει τον εαυτό της και το πόσο βολική έγινε για όλους και χορεύει πάνω στα συντρίμμια.
Κι όταν τελειώσει ο χορός, θα πάει παρακάτω. Θα διεκδικήσει την ζωή. Όχι τη ζωή που γράφτηκε για εκείνη αλλά τη ζωή που θέλει!
Κι αν δεν χωράει στη ζωή κανενός, κι αν τα κουτάκια των άλλων δεν την χωράνε, δεν πειράζει! Καλή καρδιά..
Τουλάχιστον στο τέλος της θα μπορεί να πει, πως έζησε χωρίς να είναι η δεδομένη κι η καβάτζα κανενός!