Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Κάθε μέρα που περνάει νιώθω και πιο κοντά σου. Νιώθω ότι γίνομαι ένα με σένα. Μαθαίνω τα θέλω σου,τα όνειρα σου, τις παραξενιές σου, τις καθημερινές σου συνήθειες. Εμάς ο χρόνος δε μας φθείρει,μας φέρνει όλο και πιο κοντά τον έναν στον άλλον. Γιατί κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι καινούριο, και κάτι που μέχρι χθες αγνοούσαμε. Έχουμε βρει τον τρόπο να μην μας παρασέρνει η ρουτίνα, αλλά να την παρασέρνουμε εμείς σε έναν κόσμο πιο ζωντανό,πιο ελεύθερο,πιο γεμάτο έρωτα.
Οι μέρες μαζί σου κυλάνε με τόσο μεγάλη ευκολία και άλλες στιγμές ο χρόνος παγώνει. Δεν ξέρω πως να σου το εξηγήσω αλλά όλα μαζί σου είναι πρωτόγνωρα για εμένα,είναι διαφορετικά. Εσύ, εγώ, ο χρόνος που κυλάει και δε μας αγγίζει αλλά μας ενώνει, όλα τόσο περίεργα όμορφα για εμένα.
Δεν είχα συνηθίσει να συνυπάρχω με άλλον άνθρωπο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και με τόση ευκολία, αλλά μαζί σου όλα φαίνονται εύκολα. Σαν να συνέβαιναν από πάντα. Σαν να είμασταν μαζί από πάντα.
Ήταν αυτήν η έλξη που νιώθαμε από την αρχή, αυτή η οικειότητα που έκανε τους πάντες να απορούν, που μας έδειχνε από την πρώτη στιγμή ότι εμείς οι δύο γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί.
Ήταν αυτήν η έλξη που δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη και που θα κάναμε τα πάντα να μην φύγει ποτέ, να μείνει για πάντα αναμμένη αυτή η φλόγα που αισθανθήκαμε την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε.