Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Και ειπώθηκαν τόσα ψέματα που ντράπηκε η καρδιά. Πόσο θλιβερός ο άνθρωπος που χτίζει δρόμους χάρτινους στο διάβα του. Δρόμους ξεπλυμένους με ψέμα.
Αλήθεια, τί σημαίνει ψέμα; Δειλία μέχρι το μεδούλι, φίλε.
Ανικανότητα να αντιμετωπίσεις την ζωή, τον άνθρωπο. Ψέμα και υποκρισία πιθανόν να συμβαδίζουν κιόλας.
Γιατί, γιατί επιλέγεις να φρενάρεις την ελπίδα στα σωθικά κάποιου και να την γεμίζεις ανασφάλειες, απογοήτευση;
Όταν σε θέλει κάποια, όταν κάποιος σε θέλει, αυτόν τον άνθρωπο να τον κοιτάς στα μάτια. Κατάματα.
Γιατί τα λόγια του εξυμνούν τον έρωτά του για εσένα, για εσένα που σε εσένα πιστεύει. Για εσένα ελπίζει, εσένα έχει ονειρευτεί. Ειπώθηκαν τόσα ψέματα που μαύρισαν τα χέρια από προδοσία, που η γλώσσα έβγαλε αφρούς αηδίας από την υποκρισία, που τα μάτια γέμισαν δάκρυα από την υποκρισία.
Αλήθεια, λέγεσαι άνθρωπος;
Κοκκίνησε η αγάπη από ντροπή…