Έχουν ενδιαμεσα σταθμό τον παράδεισο και την κόλαση, οι σχέσεις από απόσταση.

Γράφουν ο Τριστάνος και η Βίκυ Πλευρίτη.

Σχέσεις από απόσταση. Μπορούν να γίνουν πολύτιμο φυλακτό ή είναι καταδικασμένες να αποτύχουν;

Στου τιμονιού την αγκαλιά, τα χέρια σφίγγουν!
Σχέση εξ αποστάσεως, με το κρεβάτι προορισμό και το τσιγάρο ο δρόμος.

Οι μέρες περνούν αλλιώτικα και χώρια, με μόνο σύμμαχο αισθήματα έντονα και θυμήσεις, που καταπραΰνουν την έλλειψη -για να αντέχουν.
Με σημάδια στο κορμί που φανερώνουν τον πόθο της συνεύρεσης και με εικόνες βαθιά αποτυπωμένες στο μυαλό τους -μέχρι ξανά να λυτρωθούνε.

Τα μηνύματα παίρνουν φωτιά και οι φωνές ταξιδεύουν στον αέρα για να αντισταθμίσουν την απόσταση -μα ίδιο ποτέ δεν θά’ναι.

Ψυχές και σώματα λαχταρούν η μέρα εκείνη νά’ρθει, να βρει ο πρίγκιπας την ομορφιά του, να καταφέρει ν’αγγίξει. Να μοιραστούν κουβέντες -λόγια γλυκά- εκείνα τα καθημερινά, που μόνοι τους διαβήκαν.

Με σκέψεις που τρέχουν πιο γρήγορα κι από το φως, τρέχουν για να χωθούν στη μυρωδιά που λαχταρούν και είναι το δικό τους σπίτι.

Με συναισθήματα, που ξετυλίγονται με τρόπους καταιγιστικούς, για να προλάβουν να ποτίσουν τα βάθη της ψυχής τους προτού τα χέρια χωριστούν και μακριά βρεθούνε.

Να καταφέρουν όλα να τα πουν και να τα κάνουν, πριν η διάρκεια των κόκκων τους -που τέτοια δράματα δε λογαριάζει- τελειώσει, σε μια κλεψύδρα γυάλινη, που αδυσώπητα αδειάζει.

Να πάρουν τη δόση τους γερή, φιλιά λαίμαργα -και αχόρταγοι ας ξέρουν πως θα μείνουν. Πώς να χορτάσεις άλλωστε με στάλες μετρημένες, όταν οι λίμνες των ματιών ζητούνε καταιγίδες;

Τα σώματα -για όσο χρόνο τους μέλει- να ενωθούν φορές πολλές, να λιώσουν από τον πόθο και χάδια τρυφερά ολονυχτίς να ανταλλάξουν.
Να μην χάσουν δευτερόλεπτο από τον χρόνο τους, γιατί πολύτιμος τους είναι και ξέρουν πως αύριο στο κρεβάτι του, ο καθείς μόνος θα τυραννιέται.

Μα είναι η γλύκα από το ερωτικό μεθύσι, που σαν πιεις, θες και άλλο.

Ξέρουν πως άδεια θα είναι η αγκαλιά και το κορμί θα διψάει, για τις καυτές τις ηδονές, που τό’καναν να σπαρταράει.

Θα ψάχνουν την ανάσα του αλλουνού, που ζωή έδινε στη δικιά τους και εκείνη τη φλέβα του λαιμού, που μαρτυρούσε ταραχή και έρωτα, χτυπώντας με τρελούς ρυθμούς, σε κάθε άγγιγμά τους.

Μα πάντα η ώρα του αποχωρισμού μ’ένα χαμόγελο θα κλείνει, που πίσω η πόρτα σαν σφαλιστεί, δάκρυ θα ξαναγίνει.

«Να προσέχεις» και από τους δύο θα ακουστεί, μα στο πίσω μέρος των μυαλών μια σκέψη τριγυρίζει, πως το ταίρι τους δε θα ξαναδούν, γιατί κάτι πιο άμεσο και απτό θα το κερδίσει.

Στοίχημα βάζουν όμως οι καρδιές, πως θα ξαναβρεθούνε, πως θα χτυπήσουνε μαζί σε πλήρη αρμονία και θα μπορέσουνε γλυκά, πάλι να αγαπηθούνε.

Σχέση από απόσταση λοιπόν για όποιους την αντέχουν, με μόνο σύμμαχο το σεβασμό και την επιθυμία του πρίγκιπα για την ομορφιά της και αντίστοιχα εκείνης.

Με εχθρούς τη ζήλια και την ανασφάλεια, βάζουν και οι δυο τις πλάτες τους σαν θεμέλια εμπιστοσύνης, για να μπορέσουν να ισορροπήσουν και να μην φοβούνται πως αυτά, πικρά θα τους χωρίσουν.

Σχέσεις δύσκολες, που σε ανεβοκατεβάζουν από τον παράδεισο στην κόλαση και δοκιμάζονται χαρακτήρες και αρχές, μέχρι το παραμύθι με τον πρίγκιπα και την αγαπημένη του να φτάσει στο “ζήσαν αυτοί καλά”, ή τελικά να σκορπιστεί στους 5 ανέμους του ταξιδιού..