Αγάπη, είναι να δέχεσαι τον άλλο, όπως είναι!

Γράφει η Πράξια Αρέστη.

Πρόσφατα με ρώτησαν τι είναι για μένα η αγάπη. Μία ερώτηση τόσο συνηθισμένη, που έχει πολλές απαντήσεις. Ο καθένας δίνει δικό του ορισμό για την αγάπη και η απάντηση δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνο μία.

Μία από αυτές τις απαντήσεις είναι για μένα να δέχεσαι τον άλλο όπως είναι. Να δέχεσαι τη διαφορετικότητά του, το χρώμα του, τις επιλογές του, τις αποφάσεις του, τα αισθήματά του. Να δέχεσαι τον άλλο όπως είναι και να μην προσπαθείς να τον φέρεις στα μέτρα σου. Να μην προσπαθείς στο όνομα της αγάπης να τον αλλάξεις και να τον χειραγωγήσεις.

Για παράδειγμα, αγάπη είναι να καλωσορίζεις τη θρησκεία του άλλου, την εθνικότητά του, τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, το χρώμα του, το στυλ του και γενικά αυτό που είναι, χωρίς να προσπαθείς να τον πείσεις ότι τα δικά του είναι λάθος και τα δικά σου σωστά. Ότι έχεις δίκαιο εσύ κι αυτός άδικο. Το βλέπουμε δυστυχώς να γίνεται από διάφορα κοινωνικά σύνολα που επικαλούνται την αγάπη για να μας πείσουν ότι ο δικός τους δρόμος είναι ο σωστός.

Αγάπη είναι να αποδέχεσαι τον άλλο και στις προσωπικές σου σχέσεις. Στη φιλία, την οικογένεια και τον έρωτα. Αλλιώς μην τον πιέζεις, μην προσπαθείς να του επιβάλλεσαι, μην τον χειραγωγείς και μην τον κοροϊδεύεις στο όνομα της αγάπης. Γιατί η λέξη “αγάπη”, δεν περιέχει πουθενά μέσα της τους όρους επιβολή, χειραγώγηση, κοροϊδία, πίεση. Αντίθετα, οι συμπεριφορές αυτές δηλώνουν μισός και κόμπλεξ για τον ίδιο σου τον εαυτό, που διοχετεύονται με άσχημο τρόπο στους άλλους, συνήθως τους πιο αδύνατους από σένα.

Προσπαθείς να αλλάξεις μόνο ό,τι σε πληγώνει, ουσιαστικά. Κάποιον που σε χτυπάει, που σε προσβάλλει, που σε βρίζει, που οι πράξεις του ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια και τα δικά σου. Κι εκεί, ίσως το να προσπαθείς ν’αλλάξεις κάποιον να μην είναι και τόσο καλή ιδέα. Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις φεύγεις ή καταφεύγεις στο νόμο, όταν η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου.

Δε θέλουμε άλλους bullies. Δε θέλουμε άλλους βιαστές, δε θέλουμε άλλη βία ούτε καλούπια για τους ανθρώπους που τους στερούν την ευτυχία και την ελευθερία τους. Είμαστε στο 2021 κι όμως ακόμη “μεσαιωνίζουμε”.

Ακόμη έχεις πρόβλημα με τη διαφορετικότητα.

Ακόμη θέλεις σκλάβους αντί για συντρόφους. Ακόμη χρησιμοποιείς τους ανθρώπους για να πραγματοποιήσεις τα δικά σου όνειρα που δεν είναι καν δικά σου, αλλά σου τα εμφύτευσαν άλλοι μέσα στο μυαλό σου, μεγαλώνοντας. Ακόμη αναγκάζεις τα παιδιά σου να γίνουν κάτι που εσύ θέλεις.

Ακόμη είσαι ανίκανος να καταλάβεις τι είναι πραγματική αγάπη και ν’αγαπήσεις. Έχεις μπερδευτεί για το τι σημαίνει η λέξη Άνθρωπος.

Πιο πολύ μισείς, παρά αγαπάς. Μισείς το ελεύθερο, το διαφορετικό, ό,τι δεν είναι του γούστου σου, ό,τι δε συμφωνεί μαζί σου..

Θέλεις να τα φέρεις όλα στα μέτρα σου για να νιώθεις ότι έχεις τον ελέγχο.

Για να δείχνεις μιαν επιτυχημένη εικόνα προς τα έξω, για να ικανοποιήσεις το ασήμαντο εγώ σου, για να ταΐσεις τα κόμπλεξ σου και να ξεγελάσεις τη δυστυχία και την καταπίεση που σε κατακλύζει, επειδή φοβάσαι.

Επειδή είσαι ακόμη αγράμματος. Αγράμματος είναι αυτός που δεν έχει μάθει να συλλαβίζει τη λέξη αγάπη και να βρίσκει το σωστό περιεχόμενό της. Όχι, αυτός που δεν έχει πτυχία.

Είμαστε διαφορετικοί και ξέρουμε ν’αγαπάμε. Γι’αυτό κάνε μας τη χάρη και μη μας αγαπάς με τον δικό σου, ψεύτικο και καταπιεστικό τρόπο. Κάνε μας τη χάρη και άδειασέ μας τη γωνιά.