Όταν σταματήσω να γκρινιάζω, να φωνάζω, θα έχω φύγει για πάντα.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

“Μην με πιέζεις”.

Και ποιος σου είπε ότι αυτός είναι ο σκοπός μου;
Της ελευθερίας είμαι, γενικά.
Δεν πίεσα κανέναν στην ζωή μου, γιατί να το κάνω τώρα;
Πάρε τον χρόνο σου, τον χώρο σου κι αν είμαι ακόμη εδώ, δική σου θα είμαι.
Και λέω “αν είμαι ακόμη εδώ” όμως δεν είναι ότι θα φύγω αλλά να, μερικές φορές τρελαίνομαι και τα κάνω μαντάρα.

Γιατί γενικά στις σχέσεις δεν είμαστε μόνοι.
Κι εγώ πιέζομαι αν με αφήσεις πολύ μόνη, πιέζομαι αν τα αφήσεις όλα διάπλατα.
Κάπου θέλω να ακουμπάω μωρέ, να δίνω το στίγμα μου.

Εσένα σε άφησα ελεύθερο, γιατί έτσι το επιθυμείς.
Αλλά τον εαυτό μου πολεμάω, αν αξίζω αυτήν την σχέση.
Την θέλω πολύ, την λαχταρώ, αλλά μου αξίζει τελικά;
Να σε βλέπω όποτε και όταν το επιθυμείς.

Με την αγάπη μου που είναι σαν αλάνα, τι γίνεται;
Με τα συναισθήματά που μου γεννιούνται, τι γίνεται τελικά;

Είναι δρόμος αμφίδρομος.
Εσύ θέλεις την ησυχία σου κι εγώ κάμπτομαι από μια συνεχόμενη ανησυχία.
Και οι δύο έχουμε τελικά δίκιο, γιατί ο καθένας μας κάνει ό,τι η καρδιά του του υπενθυμίζει.

Σημασία έχει να παραμείνεις άνθρωπος αξίας.
Να δώσεις αξία στον εαυτό σου.
Και δεν ξέρω αν εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό σε μένα.
Αλλά επειδή το μότο μου είναι “άφησέ με ελεύθερη κι εγώ θα γυρίζω πάντα σε σένα”, σε καταλαβαίνω.
Δεν θέλω να σου βάζω δύσκολα, να παίζω με τα νεύρα σου.

Ζούμε σε δύο παράλληλες γραμμές και δεν ξέρω αν τέμνουν τελικά.
Είναι που σε θέλω πολύ και τρελαίνομαι απ’ την επιθυμία.
Κι όταν τρελαίνομαι, φοβάμαι μην τα κάνω όλα πουτάνα.
Γιατί σε αυτό τον κόσμο τίποτα δεν είναι δικό μου, παρά μόνο η ψυχή μου.

Να μην απορείς όταν μιλάω, όταν γκρινιάζω, όταν κλαίω, όταν πονάω.
Όταν σταματήσουν όλα αυτά, θα έχω σιωπήσει , θα έχω φύγει για πάντα.