Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γελάνε και ο ήχος από το γέλιο τους έχει κάτι γεμάτο, μεστό, αληθινό! Είναι η φωνή τους γεμάτη από τα βιώματά τους. Δεν μιλάνε δυνατά για να τραβήξουν την προσοχή κανενός, δεν την έχουν ανάγκη.
Είναι οι ίδιοι που το γέλιο τους το χαρίζουν απλόχερα, τόσο όσο και την σιωπή τους.
Είναι εκείνοι που τα δάκρυά τους, έτρεξαν πολλές φορές μέσα σε σιωπηλούς λυγμούς και χάραξαν αυλάκια από τα μάτια τους μέχρι την ψυχή τους.
Είναι εκείνοι που σου χαμογελούν και φωτίζεται ο κόσμος γύρω σου.
Είναι εκείνοι που σε κοιτούν και διαβάζουν την ψυχή σου σαν ανοιχτό βιβλίο. Ένα βιβλίο όμως που θα το διαβάσουν με σεβασμό. Δεν θα εισβάλουν, δεν θα επιβάλουν, μόνο θα αγγίξουν τόσο όσο τους επιτρέψεις.
Είναι εκείνοι που κάποιοι τους είπαν αδέσποτες ψυχές κι αλήτικα πνεύματα.
Είναι εκείνοι που κάποιοι τους κατηγόρησαν για την τρέλα και τον αυθορμητισμό τους.
Είναι εκείνοι που οι πληγές τους έγιναν τα πιο ωραία τους σημάδια.
Είναι εκείνοι που το χάος είναι το σπίτι τους και μέσα εκεί μπορούν και βρίσκουν τάξη.
Σ’ ότι δοθούν, το κάνουν απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Αφήνονται και γίνονται ένα με το βλέμμα σου. Δεν προσπαθούν να στο στρέψουν αλλού. Δεν θέλουν να σε κάνουν να δεις εκεί που κοιτάνε εκείνοι αλλά αναζητάνε αυτό που βλέπεις εσύ. Όπως βλέπεις εσύ.
Κάνουν και κάτι άλλο μαγικό! Σε ακούνε όταν τους μιλάς.. Σε ακούνε επειδή τους μιλάς..
Σου δίνουν τον χρόνο τους για να σε ακούσουν και έχεις όλη την προσοχή τους όταν το κάνουν.
Χάνονται μέσα στην μοίρα τους και παλεύουν με θεούς και δαίμονες για να φέρουν την ζωή τους όχι σε μέτρα και κουτάκια, αλλά σύμφωνα με το πώς την έχουν ονειρευτεί.
Ναι, είναι ασυμβίβαστοι και απαιτητικοί.
Είναι εκείνοι που στο χυδαίο απαντάνε με σεβασμό και στην αγένεια με ευγένεια. Κι όχι γιατί δεν μπορούν αλλιώς αλλά γιατί αυτό έχουν επιλέξει.
Δεν κάνουν τίποτα λίγο και μισό. Φιλιούνται πολύ, τόσο που να κοπεί η ανάσα. Χάνονται μέσα στα αισθήματά τους και δεν τα μετριάζουν, δεν τα οριοθετούν. Τα ζουν. Μέχρι τέλους.
Είναι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι που την ώρα του πανικού, την στιγμή του χάους, όταν όλοι χάνονται στα σκοτάδια εκείνοι στέκονται ακίνητοι κι απολαμβάνουν την στιγμή!
Είναι εκείνοι που όταν δεν θα μπορέσουν να βρουν τρόπο να σε σηκώσουν θα ξαπλώσουν δίπλα σου μέχρι να βρεις την δύναμη ν’αρχίσεις να κινείσαι.
Είναι εκείνοι που δεν ξεστομίζουν «εγώ ποτέ» και δεν κάνουν παντιέρα την ηθική τους. Δεν θα τους ακούσεις να αποστρέφονται τα ψέματα λίγο πριν ξεστομίσουν κι ένα.
Ναι, έχει και ψέμα μέσα της η αλήθεια.
Ναι, έχει και αλήθεια μέσα του το ψέμα.
Ξέρουν καλά πως μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών όλα μπορούν να αλλάξουν. Όλα μπορούν να χαθούν.
Είναι εκείνοι που ένα πρωί ξύπνησαν, κοίταξαν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, έκλεισαν τα μάτια τους κι όταν τα άνοιξαν, τίποτα δεν ήταν ίδιο.
Ποτέ ξανά.
Τίποτα δεν ήταν ίδιο γιατί εκείνοι ήταν πια φευγάτοι, αέρας, άνεμος, δεν ήταν πια εδώ..
Κι εσύ, εσύ πάλι δεν διάβασες τα σημάδια που σου έλεγαν πως φεύγει.
Και τώρα κοιτάς το κενό.
Και μην μπερδεύεσαι, μην την βλέπεις μπροστά σου και νομίζεις πως είναι εδώ.
Έχει ήδη φύγει…
