Γράφει η Κρυστάλλω Αρχοντίδου.
Ξέρεις κάτι;
Πόνεσα, έκλαψα για σένα, σε θέλησα, γέλασα, όλος μου ο εαυτός ήταν δικός σου, που κάποια στιγμή ξέχασα να υπάρχω εγώ! Κουράστηκα να βλέπω δήθεν και ψεύτικους ανθρώπους, μα κουράστηκα να ακούω λόγια. Λόγια που ποτέ δεν εννοεί κανείς. Σαν λόγια του αέρα να πούμε, που όλοι λέμε. Το θέμα είναι τι εννοούμε φίλε! Αν δεν εννοείς αυτά που λες, μην τα λες! Και αν δεν θες αυτά που κάνεις, μην τα κάνεις.
Ήσουν για βράδια ο άνθρωπος μου, μα κατάλαβα μετά, όταν έκανες άλλο δρόμο πορεία ότι δεν είσαι για μένα.. δεν αξίζεις τελικά τίποτα. Κι όχι γιατί έκανες αυτή την επιλογή, αλλά γιατί δεν εκτίμησες τίποτα από όσα έδωσα. Η καλύτερη εκδίκηση είναι η σιωπή. Η σιωπή είναι χρυσός. Και σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει γάντι.
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι και να ασχοληθούμε με τον χρόνο που μας έχει δοθεί. Αρκετή ζωή χαραμίσαμε για ανθρώπους που δεν άξιζαν τίποτα. Πολλές φορές αντιλαμβάνεσαι στο τέλος τι αξίζει τελικά ένας άνθρωπος, τα πάντα.. ή κυριολεκτικά, ΤΙΠΟΤΑ.
Αν ήξεραν κάποιοι άνθρωποι τι νιώθουμε για αυτούς θα έσπαγαν πόρτες να περάσουμε.. αντί να μας τις κλείνουν. Είμαστε οι επιλογές μας και με αυτές προχωράμε. Πάντα έχουμε την επιλογή να φύγουμε από καταστάσεις που δεν μας βοηθούν ή μας πληγώνουν. Αλλά πάντα έχουμε και την επιλογή να αλλάξουμε τη ζωή μας όταν δεν μας αρέσει ο δρόμος που έχουμε πάρει. Στο χέρι μας είναι.
