Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από εκείνη που νιώθεις μέσα σε μία σχέση. Ναι, καλά άκουσες, μη με κοιτάς μ’ αυτό το βλέμμα γεμάτο απορία. Γιατί παραξενεύεσαι; Πιστεύεις ότι μοναξιά και σχέση δεν πάνε μαζί; Κι όμως…
Για σκέψου λίγο πόσες φορές βρέθηκες σε μια σχέση, που δεν ήταν αυτό που ονειρευόσουν. Σε μια σχέση συμβατική, που σου έδινε λίγα και σε άφηνε γεμάτη επιθυμίες ανεκπλήρωτες. Σε μια «σχεδόν» σχέση, που σου έδινε στιγμές απόλαυσης και μια ψευδαίσθηση ευτυχίας, αλλά στο τέλος σε άφηνε κενή, απογοητευμένη και πιο μόνη από ποτέ.
Μια «σχεδόν» σχέση είναι ολόκληρη μοναξιά. Είναι η μοναξιά που νιώθεις, όταν ο άλλος φεύγει για να γυρίσει στην πραγματική του ζωή, και βλέπεις την πόρτα να κλείνει πίσω του. Είναι η μοναξιά που νιώθεις κάθε φορά που θέλεις να του μιλήσεις ή να τον δεις και δε μπορείς, γιατί απλά είναι «αλλού», γιατί δεν επιτρέπεται να ενοχλήσεις, γιατί η σχέση σας, ή μάλλον η «σχεδόν» σχέση σας, είναι κρυφή. Είναι η μοναξιά που νιώθεις όταν είναι στο ίδιο δωμάτιο μαζί σου αλλά δε σε βλέπει, γιατί απλά το μυαλό του είναι αλλού.
Τι κι αν εσύ προσπαθείς να αγνοήσεις την πραγματικότητα; Τα δεδομένα είναι μπροστά σου, κι ας κάνεις ότι δεν τα βλέπεις.
Πόσο ευτυχισμένη μπορεί να είσαι με κάποιον που αναγκάζεσαι να τον μοιράζεσαι; Να είσαι το τρίτο πρόσωπο και να κλέβεις στιγμές ευτυχίας, που τελικά τις πληρώνεις με ατελείωτες ώρες μοναξιάς;
Πόσο μπορεί να σε γεμίζει ένας άνθρωπος, όταν είναι μαζί σου για «όποτε», για «τόσο…όσο», για εκείνες τις στιγμές που ξεκλέβει από την πραγματική του ζωή μόνο και μόνο για να ζήσει μια «σχεδόν» σχέση μαζί σου;
Πόσο μπορεί να σε καλύψει μία σχέση που έχει από καιρό τελειώσει και απλά συνεχίζετε να είστε τυπικά μαζί από κεκτημένη ταχύτητα κι από συνήθεια;
Μην ξεγελιέσαι, μάτια μου, από τις λίγες στιγμές που νομίζεις ότι νιώθεις ευτυχία. Μια ψευδαίσθηση είναι, ένα παραμύθι που έχεις πλάσει στο μυαλό σου μόνο και μόνο για να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά, ότι βρήκες τον άνθρωπό σου, ότι είσαι ευτυχισμένη.
Προτίμησες μια «σχεδόν» σχέση, γιατί φοβήθηκες να μείνεις μόνη σου. Φοβήθηκες να είσαι ελεύθερη ανάμεσα σε τόσα ζευγάρια που υπάρχουν γύρω σου. Προτίμησες το «σχεδόν» από το «τίποτα». Μα δεν υπολόγισες ότι η μοναξιά που κρύβεται πίσω απ’ αυτό είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μοναξιά που εσύ επιλέγεις, και που σου δίνει την ευκαιρία να πας παρακάτω.
Ξοδεύεσαι σε «σχεδόν» έρωτες, που κατά βάθος ξέρεις ότι δε θα σε οδηγήσουν πουθενά. Και προσπαθείς με κάθε τρόπο να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να κάνεις υπομονή. Δίνεις ευκαιρίες και περιμένεις , κι ας ξέρεις κατά βάθος ότι οι ανάγκες σου δεν ικανοποιούνται, ότι οι επιθυμίες σου μένουν για άλλη μια φορά ανεκπλήρωτες. Γιατί μία «σχεδόν» σχέση δε θα καταφέρει ποτέ να μετατραπεί σε κάτι παραπάνω, σε κάτι που στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ.
Πιο σκληρή λέξη από το «σχεδόν» δεν υπάρχει. Μια «σχεδόν» ευτυχία, ένα «σχεδόν» μαζί. Είστε «σχεδόν» ζευγάρι, είστε «σχεδόν» ερωτευμένοι, είστε «σχεδόν» ευτυχισμένοι. Μόνο που τελικά δεν είσαι τίποτα απ΄όλα αυτά. Γιατί απλά στα συναισθήματα το «σχεδόν» δεν ισχύει. Τα συναισθήματα είναι απόλυτα, ξεκάθαρα και ολοκληρωτικά. Δε μπορείς να είσαι «σχεδόν» ερωτευμένη, δε γίνεται «σχεδόν» να θέλεις και «σχεδόν» να αγαπάς.
Όταν αγαπάς, θέλεις το σύντροφό σου απόλυτα και ολοκληρωτικά. Θέλεις την παρουσία του, το χρόνο του, το μυαλό του, το κορμί του, τα πάντα του. Θέλεις να μοιράζεσαι μαζί του στιγμές, όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα, που σας φέρνουν κοντά και σας δένουν. Θέλεις να κοιμάσαι στην αγκαλιά του και να ξυπνάς με το χάδι του. Θέλεις να τον νιώθεις δίπλα σου ακόμα κι όταν είναι μακριά. Θέλεις να γεμίζει όλη την ύπαρξή σου με την παρουσία του και να σε τυλίγει με την αγάπη του. Θέλεις να νιώθεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου του, ότι είσαι από τα θέλω του το πιο μεγάλο.
Σε μια «σχεδόν» σχέση δεν είσαι ποτέ η πρώτη επιλογή. Είσαι η καβάντζα του, η ρουτίνα του, η συνήθειά του, το βόλεμά του. Δεν είσαι όμως το θέλω του. Καλύπτεις κενά στη ζωή του, αλλά δεν είσαι η ζωή του.
Γιατί λοιπόν να συμβιβάζεσαι με μια «σχεδόν» σχέση; Γιατί να δέχεσαι να μοιράζεσαι αυτόν που θέλει να αποκαλείται σύντροφός σου, χωρίς στην ουσία να είναι τίποτα παραπάνω από συμπαίχτης σου σ’ ένα παιχνίδι που έχει μόνο χαμένους; Γιατί να μη διεκδικείς την αποκλειστικότητα στο κορμί του, στο μυαλό του, στη ζωή του;
Για να μην είσαι μόνη… Γιατί φοβάσαι τη μοναξιά… Μα σκέψου, πόση μοναξιά νιώθεις κάθε φορά που κλείνει πίσω του η πόρτα; Πόσο μόνη είσαι εκείνες τις Κυριακές και τις γιορτές που δε μπορεί να είναι μαζί σου, γιατί πρέπει να βρίσκεται κάπου αλλού; Πόσο θα αντέχεις να είσαι με κάποιον, που ακόμα κι όταν κάθεται δίπλα σου είναι χιλιόμετρα μακριά;
Μην εγκλωβίζεσαι σε «σχεδόν» σχέσεις χωρίς μέλλον. Μην ξοδεύεσαι σε «σχεδόν» έρωτες, που δεν καλύπτουν τις ανάγκες σου. Μην αρκείσαι σε εφήμερες απολαύσεις και άδειες αγκαλιές. Μην προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλο αυτό κάτι σημαίνει. Τίποτα δε σημαίνει, μάτια μου, τίποτα παραπάνω απ’ το ότι φοβάσαι να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να διεκδικήσεις αυτό που επιθυμείς, αυτό που σου αξίζει.
Πάψε λοιπόν να ονομάζεις έρωτα και σχέση κάθε υποκατάστατο, που απλά γεμίζει μερικά κενά στη ζωή σου, αλλά στην ουσία σε αφήνει άδεια και πιο μόνη από ποτέ. Αγάπησε τον εαυτό σου και μην τον σκορπάς σε αγκαλιές χωρίς ουσία. Τόλμησε να μείνεις μόνη σου και να αγαπήσεις τη μοναξιά σου. Αυτή τη μοναξιά που εσύ θα επιλέξεις, για να μπορέσεις να βρεις τον εαυτό σου και να πας παρακάτω. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να βρεις τις ισορροπίες σου και να είσαι καλά. Μόνο τότε θα έχεις την ευκαιρία να συναντήσεις εκείνον τον ένα, τον μοναδικό, που θα επιλέξει να είναι μαζί σου γιατί πραγματικά σε θέλει, που θα γεμίσει τη ζωή σου και θα σε κάνει ευτυχισμένη. Και τότε η μοναξιά θα είναι μια μακρινή ανάμνηση.
