Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
Αναμετρήθηκα με την πανσέληνο απόψε και είδα τίποτα πως δε μου λείπει..
Σε τίποτα τελικά πως δεν υστερώ..
Φεγγάρι μου γιατί έρχεσαι και φεύγεις;
Εκεί που σε βρίσκω, σε χάνω
Είσαι θολό, θαμπό
Σε σκεπάζουν τα σύννεφα, τ’ αφήνεις..
Θες λίγο να ξαποστάσεις, να μην είσαι στο επίκεντρο
Να χαθείς λίγο από τα φώτα
Έπειτα αρχίζεις να αχνοφαίνεσαι
Για λίγο κυριαρχείς και πάλι
Και έπειτα σταδιακά αφήνεσαι πάλι
Χάνεσαι..
Φεγγάρι μου, κουράστηκες;
Έδιωξες και τα αστέρια απόψε
Δεν ήθελες το φως, ξέρω
Ήθελες και συ λίγο σκοτάδι
Ουρανός σου είναι άλλωστε
Ή ήθελες απλά να δείξεις την κυριαρχία σου σε έναν ήσυχο ουρανό;
Την απέραντη μοναξιά να σκεπάζει το φως σου;
Γιατί πηγάζει από σένα..
Έκανες χρόνια ξανά να φανείς μα επέστρεψες..
Έπειτα κατάλαβα
Δε χρειάζεσαι πάντα το φως για να λάμψεις
Δε χρειάζεσαι πάντα αγκαλιά για να κλάψεις
Μπορεί να χαμογελάς και όμως μέσα σου να κλαις
Να φαίνεσαι παγωμένος και όμως μέσα σου να καις
Μπορείς να κοιτάς και να μη βλέπεις
Να ’ρχεσαι αλλά να φεύγεις
Και αν όλα είναι δρόμος, με ποιους θες να τον περπατήσεις;
Ποιον θα είχες δίπλα;
Ποιον μπροστά και ποιον πλάι; Πίσω;
Αν μπορούσες να γίνεις τα πάντα -γιατί μπορείς-, τι θα διάλεγες;
Αν ταξίδευες, για πού θα ήταν;
Ποια σύνορα αντέχεις;
Και ποιος σε οριοθετεί;
Όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι, όλα είναι για λίγο….
Φεύγεις νωρίς, ίσως και πριν καν ρθεις.
Αν υποθέσουμε ότι ήσουν ποτέ ολότελα εκεί..
Ότι και αν όμως γίνει στο σήμερα, πάντα δε θα ξημερώνει;
Και τελικά;
Θα διάλεγες να σαι φεγγάρι ή αστέρι;
Αν φεγγάρι, Πανσέληνος ή απλά ένα φεγγάρι;
Πανσέληνος οποιαδήποτε ή σαν τη σημερινή;
