Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Ξύπνησα σήμερα πιο ανάλαφρος, οι σκέψεις μου πλέον έχουν κοπάσει.
Οι χθεσινές άφησαν τα σημάδια τους στην πλάτη μου, είχαν γαντζωθεί πάνω μου και δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν.
Μόλις άνοιξα τα μάτια μου σηκώθηκα και έτρεξα στον καθρέφτη, καμιά τους δεν υπήρχε, μόνο τα αποτυπώματά τους στην αιματοβαμμένη μου σάρκα.
Χάρηκα μετά από καιρό.
Ωωω τι βλάκας, και τόσο καιρό γιατί δεν το έκανα;
Ίσως κάποια λάθη μας πρέπει να τα πληρώνουμε σε άλλο νόμισμα, μιας και φυσάει πλαστοπροσωπία στον εγχώριο συμφεροντοτσελεμεντέ.
Άναψα ένα τσιγάρο και έβαλα το μπρίκι στην φωτιά, δύο κουταλιές καφέ, μια κοφτή ζάχαρη, και χάνομαι στην μουσική της.
Μέσα στο μυαλό μου καρφωμένο ένα ”Μ”, πολύ διαφορετικό από κάθε άλλη φορά, είναι τόσο μελωδικά σιωπηλό σήμερα.
Είναι αυτό του μινόρε, που σαγηνεύει κάθε μου θλίψη, και με ταξιδεύει εκεί που σε άφησα, σε μια σειρά από σκοτωμένες σκέψεις, όπου οι νότες προσπαθούν να αναστήσουν τα λάθη μου!
Κι εγώ, στον ίδιο σκοπό.
Σε ημέτερο τέμπο.
Αναπολώ εσένα.
Την πιο θλιμμένη μου νότα.
