Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Μέχρι στιγμής πίστευα πως κάπου είχα κάνει το λάθος εγώ.
Σκεφτόμουν τι έφταιξε και έληξε όλο αυτό μεταξύ μας άδοξα και για να σε δικαιολογώ για το καθετί έριχνα εμένα στη πυρά.
Ίσως να μην ήμουν αρκετή, ίσως να σε έπνιξα άθελά μου, ίσως να σου έδωσα τα πάντα χωρίς να έχεις τίποτα πια να περιμένεις.
Έτσι έκανα πάντα, έβαζα τα χέρια μου και έβγαζα τα μάτια μου για να μη βλέπω τα λάθη μου, αυτά που σε έδιωξαν. Τα δικά σου δεν υπήρχαν πουθενά.
Τώρα όμως μου τελείωσε, ξύπνησα από ένα λήθαργο και σταμάτησα να με κατηγορώ.
Εσύ φταις, εσύ ήσουν ο λίγος, ο ανάξιος να καταλάβεις και να νιώσεις το οτιδήποτε.
Μόνο θυμός μου έμεινε, τόσο που κάνω τις πιο άσχημες σκέψεις και σου εύχομαι τα χειρότερα.
Δε θα σε λυπηθώ ξανά, δεν έχω άλλο.
Σου απαγορεύω να σηκώσεις το κεφάλι να με κοιτάξεις ξανά και ούτε για πλάκα μην αναφέρεις το όνομα μου.
Άσε τους φίλους και γνωστούς στην ησυχία τους.
Αποφάσισα να ακούω μόνο εμένα χωρίς ίχνος ελέους για σένα.
Ο χειρότερος μαλάκας ήσουν, δυστυχώς για όσους ξεγελάσεις και ζήσουν δίπλα στην αποτυχημένη ζωή σου.
Πόσο λυπάμαι που υπάρχουν σάπιοι “άνθρωποι” σαν εσένα.
Για το καλό σου λοιπόν μάζεψε τη σαπίλα που σκορπίζεις γύρω σου και εξαφανίσου να καθαρίσει ο τόπος από εσένα και απ όλους τους όμοιους σου.
Να σε δω να ματώνεις αυτό θα ήθελα μόνο.
Εκεί θα ψάξεις το ηλίθιο χέρι που πάντα σου δινόταν, τι κρίμα, προτίμησα να το κόψω..
