Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Τον ερωτεύτηκες από την πρώτη στιγμή που τον είδες. Τα μάτια του σε καθήλωσαν, το χαμόγελό του σε μάγεψε, η αύρα του σε τύλιξε και η μαγεία του έρωτα σε παρέσυρε ολοκληρωτικά. Τον σκέφτεσαι συνέχεια. Επιδιώκεις να βρίσκεσαι κοντά του με κάθε αφορμή. Τον παρακολουθείς και προσπαθείς να καταλάβεις αν σε πρόσεξε, αν του αρέσεις.
Ρωτάς διακριτικά τους φίλους και προσπαθείς από τις πληροφορίες που σου δίνουν να μάθεις τι συμβαίνει στη ζωή του. Παρατηρείς τις κινήσεις του, αναλύεις τις κουβέντες του, ψάχνεις να βρεις υπονοούμενα πίσω από τις λέξεις, ερμηνεύεις κάθε ματιά, κάθε έκφραση του προσώπου του και περιμένεις την στιγμή που θα σε πλησιάσει.
Πριν καλά καλά το καταλάβεις σου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Τον έχεις εξιδανικεύσει στο μυαλό σου και είναι για σένα μοναδικός, είναι το όνειρό σου, ή μάλλον πιο σωστά το απωθημένο σου.
Οι συναντήσεις πυκνώνουν. Το ενδιαφέρον του είναι πια φανερό κι εσύ νιώθεις πολύ τυχερή που επιτέλους σε πρόσεξε, που σε επέλεξε, που είσαι η εκλεκτή της καρδιάς του.
Και μπαίνεις στη σχέση με χίλια, χωρίς δισταγμούς, χωρίς ενδοιασμούς. Και κλειδώνεις εκεί, κλείνεις την πόρτα και αφήνεις όλους και όλα έξω απ’ το μικρόκοσμο που μόλις δημιούργησες. Και είσαι ευτυχισμένη μαζί του. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Τον κοιτάζεις και νιώθεις πολύ τυχερή που υπάρχει στη ζωή σου. Είσαι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Στα μάτια σου είναι ο τέλειος άντρας. Και τον θαυμάζεις. Γιατί τον άντρα σου θέλεις να τον θαυμάζεις, θέλεις να είναι σπουδαίος, μεγάλος, μοναδικός. Κι εκείνος είναι. Ή τουλάχιστον νομίζεις ότι είναι.
Και κάτι μικρά περίεργα σημάδια τα αγνοείς. Κάτι στιγμές που ο πρίγκιπάς σου δείχνει ένα πρόσωπο λίγο διαφορετικό. Εντάξει, στην τελική είναι κι αυτός άνθρωπος κι έχει στιγμές αδυναμίας. Άλλο που εσύ τον έχεις θεοποιήσει και δε βλέπεις καθαρά. Κι εξακολουθείς να τον έχεις κάπου εκεί ψηλά, σαν είδωλο. Και δε σηκώνεις κουβέντα. Στα μάτια σου είναι ο ένας και μοναδικός. Και τον γουστάρεις. Κι ας λένε οι άλλοι… Καρφί δε σου καίγεται. Εσύ επιμένεις να τον θαυμάζεις και να στηρίζεσαι πάνω του. Μα ο πραγματικά σπουδαίος άντρας είναι αυτός που τη γυναίκα του τη βάζει πάνω απ’ όλα και όλους. Και την αγαπάει, και τη σέβεται και την υπολογίζει. Έτσι δεν είναι;
Και ζεις το όνειρο του «επιτέλους μαζί!»… Μόνο που πολλές φορές η συμπεριφορά του σε προβληματίζει. Κάποια πράγματα δεν τα περίμενες, δεν τα φανταζόσουν. Και για να είσαι ειλικρινής, δε σου αρέσουν. Και συνειδητοποιείς ότι η εικόνα που είχες μέχρι τώρα είναι λάθος, δεν ισχύει. Ο ήρωάς σου δε στέκεται στο βάθρο του, όχι γιατί εσύ τον έβγαλες από εκεί, αλλά γιατί εκείνος αποφάσισε να κατέβει και ν’ ανακατευτεί με τους κοινούς θνητούς και να φερθεί σαν κι αυτούς και να υποκύψει σε πάθη και παρορμήσεις που ούτε φανταζόσουν ότι είχε.
Και στην αρχή λες, δεν πειράζει, καμιά φορά κουράζονται οι άνθρωποι, θα περάσει και θα ξαναβρεί τον εαυτό του. Μα ο καιρός περνάει κι εσύ βλέπεις μέρα με τη μέρα τον άνθρωπό σου να αλλάζει και να μεταμορφώνεται σε κάποιον άλλον, που δε θυμίζει σε τίποτα εκείνον που ερωτεύτηκες. Παρατηρείς τη συμπεριφορά του και διακρίνεις αντιδράσεις που σ’ ενοχλούν. Τον βλέπεις να φεύγει και δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον σταματήσεις. Και δεν είναι ότι φεύγει, είναι ότι δείχνει να μην καταλαβαίνει, είναι ότι αφήνει πίσω του όλα εκείνα τα μεγάλα, τα ωραία, τα σπουδαία, όλα όσα τον έκαναν ξεχωριστό και μοναδικό και μεταλλάσσεται σε κάποιον άλλον, που δεν αναγνωρίζεις.
Περιμένεις, προσπαθείς να καταλάβεις, μα τα ερωτηματικά μένουν αναπάντητα. Η πραγματικότητα δε θυμίζει σε τίποτα τα όνειρα που έκανες όταν τον πρωτογνώρισες. Τι έγινε; Πώς άλλαξε έτσι; Ή μήπως πάντα έτσι ήταν κι εσύ δεν το έβλεπες;
Η εικόνα του τώρα πια δε σου αρέσει. Δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες. Κι αυτό σε πληγώνει. Γιατί ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το παραμύθι σας τελείωσε. Γιατί συνειδητοποιείς ότι ο πρίγκιπας έγινε βάτραχος… Και, τι παράξενο, αυτό είναι που σε πονάει πιο πολύ. Η απομυθοποίηση του ήρωά σου. Δε μπορείς εύκολα να δεχτείς ότι τόσο καιρό εθελοτυφλούσες και ζούσες μόνη σου στο δικό σου παραμύθι. Και συνεχώς έρχονται στο μυαλό σου στιγμές που σε πόνεσαν μα επέλεξες να αγνοήσεις, γιατί δεν ήθελες να δεχτείς ότι η αλήθεια του δεν είναι ίδια με τη δική σου. Κι όσο εσύ δε μίλαγες τόσο εκείνος συνέχιζε…
Κλείνεσαι στον εαυτό σου και δε μιλάς. Προσπαθείς να μη σκέφτεσαι μα οι σκέψεις ακολουθούν τη δική τους διαδρομή. Όλα αυτά που τόσο καιρό προσπαθείς να αποφύγεις είναι εδώ, μπροστά σου. Έρχεσαι αντιμέτωπη με μια αλήθεια που δεν επέλεξες, που δε σου αρέσει, μα που καλείσαι να τη ζήσεις. Αυτή η σχέση τελικά δεν είναι όπως τη φαντάστηκες. Δε σε γεμίζει, δε σε καλύπτει..μη σου πω ότι σε κούρασε κιόλας! Γιατί αν δε μπορεί να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον κάθε στιγμή, αν δε σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια και ηρεμία, αν δε σε καταλαβαίνει, δε μπορείς να είσαι ευτυχισμένη. Αν πρέπει συνεχώς να ανέχεσαι αντιδράσεις που σ’ ενοχλούν δεν έχει νόημα να μένεις. Κι ας μη γελιόμαστε… Από τη στιγμή που άρχισες να βλέπεις τον άλλον στην πραγματική του διάσταση, είναι θέμα χρόνου να καταλάβεις ότι το όνειρό σου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Έχεις ξενερώσει, παραδέξου το. Όσο κι αν προσπαθείς, η σχέση σας δε σε καλύπτει πια. Κι εδώ που τα λέμε, ίσως να μη σε κάλυψε ποτέ.
Και κάπου εκεί κάτι αλλάζει. Θυμώνεις. Για πρώτη φορά επιτρέπεις στον εαυτό σου να θυμώσει. Και θυμώνεις πολύ. Για όλα αυτά που πίστεψες και αποδείχτηκαν ψέμα. Για όλα αυτά που αγάπησες και τώρα σε προσπερνούν. Για εκείνον τον άντρα, τον έναν, το μοναδικό, που επέλεξε να κατέβει από το βάθρο του και να γίνει σαν όλους τους άλλους. Και τώρα εσύ δε μπορείς πια να τον θαυμάζεις. Κι αυτό που σε πονάει πιο πολύ δεν είναι ότι σε πλήγωσε, αυτό είναι ανθρώπινο. Αυτό που σε πονάει είναι η απομυθοποίησή του. Αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί χωρίς πρίγκιπα δεν υπάρχει παραμύθι.
