Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Καλησπέρα μου και πάλι.
Δεν περνούσε η ώρα σήμερα και είπα να σε θυμηθώ, όχι όπως θα ήθελα να είσαι αλλά όπως ακριβώς είσαι.
Παλεύω μέρες μέσα μου και μέρες αναλογικά σε μήνες.
Σαν εκείνο που ένιωθα, σαν εκείνο το μηδαμινό που πεθαίνω για κάποιον άλλον εκτός από ‘μένα.
Που να’ σαι τώρα?
Ποιό κρεβάτι σε αγκαλιάζει?
Ποιό σεντόνι σε σκεπάζει?
Ποιό μαξιλάρι κοιμίζει τα όνειρά σου?
Ποιά δεύτερα χέρια χαϊδεύουν τα μαλλιά σου?
Ερωτηματικά που δεν θα απαντηθούν μέσα μου ποτέ.
Είναι οι λόγοι απορίας που καθιστούν τον υπαίτιο να απολογηθεί μέσα του.
Να δώσει άφεση Αγάπης μέχρι να ξημερώσει η κόλασή σου, η κόλασή μου.
Και η διαφορά μας, εγώ να σου μιλώ μέχρι να ξυπνήσεις κι εσύ να καρτερείς το πότε θα μ’ αφήσεις.
Περιμένω πότε θα σβήσω μέσα σου.
Είναι ειρωνεία να προσπαθώ πάντα πριν ματώσω, να εξαγριώσω καθετί που ανασαίνει μέσα μου, μέσα σου.
Μα σαν έρθω εκεί όλα τα αναιρώ Αγάπη μου.
Καταργώ κάθε σου σκέψη, κατακτώ ότι μπορεί να με αντέξει εκτός από εσένα την ίδια.
Βλέπεις τελικά έμαθα να χάνω.
Πάλι στην αφετηρία του τέλους αδύναμος.
Άστρο αυγής!
Κατάρα φυγής!
Σε πιο πλάι’ κοντοχτυπά το πάθος?
Ακούς τίποτα?
Αν όχι.
Πες μου τι νιώθεις τώρα…
