Γράφει η Χριστίνα Λιλοπούλου
Κουράστηκα τόσα χρόνια να παίζω το ρόλο του κομπάρσου σε αυτό το γάμο. Κάποτε με ρώτησες σε ένα μήνυμα ποια ήταν η πιο μεγάλη επιθυμία μου και εγώ σου απάντησα πως θα ήθελα έναν άντρα δίπλα μου να του δοθώ και να μου δοθεί ψυχή τε και σώματι.
Να μην είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και όση αφοσίωση θα έδινα, να έπαιρνα. Πίστεψα ότι αυτά τα βρήκα στον άντρα μου, ο οποίος με διεκδίκησε, έκλαψε για μένα και μου είπε πως με αγαπάει. Έκανε δηλαδή ό,τι χρειαζόταν να κερδίσει την καρδιά μου. Αυτός ο άντρας δεν υπάρχει πια. Μοιάζει σαν μην υπήρξε ποτέ!
Δεν μπορώ να είμαι με κάποιον ο οποίος έχασε τη εμπιστοσύνη μου και ίσως την εκτίμησή μου. Έκανα πάρα πολλές προσπάθειες να σώσω τα κακώς κείμενα: Συζητήσεις, παρακάλια, δάκρυα, θυμός, απειλές, ό,τι μέσο διαθέτει ένας άνθρωπος για να «συνεφέρει» κάποιον άλλο. Δεν κατάφερα τίποτα… Μια φορά μάλιστα σήκωσε χέρι επάνω μου για κάτι πολύ αστείο τώρα που το σκέφτομαι.
Βέβαια αυτό έγινε μόνο μια φορά πριν 3 χρόνια αλλά… Δεν θέλω να δείξω ότι είμαι η καλή και η τέλεια. Θα ήταν εντελώς άτοπο και άδικο, μα πραγματικά έχω φτάσει στα όρια μου. Νιώθω ξένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, κοντεύω να καταλήξω να γίνω ένα πικρόχολο πλάσμα, απότομη, όπως επισήμανες γιατί δεν έχω πια την ψυχική ηρεμία και γαλήνη.
Νιώθω να βάλλομαι από παντού με αποτέλεσμα να έρχομαι σε συγκρούσεις με τους γύρω μου και να αποξενώνομαι… Χάνω σιγά-σιγά την ψυχή μου, μαραζώνω… και όλα αυτά γιατί; Θα πρέπει να υποστώ λοιπόν τις συνέπειες των κακών επιλογών μου για μια ολόκληρη ζωή; Δεν έχω υποχρέωση απέναντι σε εμένα; Να αφήσω να κακοφορμίσει το σάπιο μέλος και να καταστρέψει και το υπόλοιπο;
Δεν μου αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία; Δεν έχω δικαίωμα και εγώ στην αγάπη, στον έρωτα (σωματικό και ψυχικό), στην αφοσίωση κάποιου που θα μπορώ να ακουμπήσω πάνω του και να νιώθω ασφάλεια, να με κάνει να αισθάνομαι σαν βασίλισσα και να ανταποδώσω και εγώ τα ίδια.
Αχ πόσο θέλω να προσφέρω αγάπη, έχω τόσα πολλά να δώσω κι όμως τα κρύβω μέσα μου.
