Αγάπη, ήμουν εγώ.

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Φεύγω. 
Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να μ’αποχαιρετήσεις. Ούτε οι συγγνώμες μετράνε τώρα, ούτε τα πολλά λόγια αποχωρισμού. 
Άκου μόνο μια στιγμή τι έχω να σου πω φεύγοντας. 
Αγάπη, είναι η καλημέρα το πρωί, κι η καληνύχτα το βράδυ. 
Αγάπη, είναι το χάδι, που προσπαθεί να πάρει από πάνω σου όλη την ένταση. 
Αγάπη, είναι ο καφές από το ίδιο φλυτζάνι. 
Αγάπη, είναι να ξέρω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου, κάθε σύσπαση του κορμιού σου. 
Αγάπη, είναι να σε ακούω όχι σαν ήχο αλλά να μπαίνει μέσα μου κάθε σου λέξη και να γίνεται το πρόβλημά σου, πρόβλημά μου, η χαρά σου, χαρά μου. 
Αγάπη, είναι να σε φροντίζω, να σε νοιάζομαι, να ανησυχώ για σένα, κάθε ώρα της κάθε μέρας, του κάθε μήνα, του κάθε χρόνου που είμαστε μαζί. 
Αγάπη, είμαι εγώ. Αγάπη, ήμουν εγώ. 
Και σαν καλός μαλάκας, το μάθημα του “τί είναι αγάπη” στο παρέδωσα δωρεάν και τώρα φεύγω. 
Φρόντισε να το θυμάσαι καλά αυτό το μάθημα.
Δεν έχει πολλούς μαλάκες εκεί έξω να δίνουν αγάπη, γενναιόδωρα και χωρίς ανταλλάγματα. 

Χαιρετώ..