Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Γιατί όταν κάτι είναι δικό μου το θέλω για εμένα και εσύ είσαι δικός μου.
Έτσι δεν αντέχω στην ιδέα ότι κάτι άλλο εκτός από εμένα σε αγγίζει.
Μόνο εμένα θέλω να φιλάς, μόνο εμένα να αγαπάς.
Εγώ να σε νιώθω δίπλα μου κάθε στιγμή, τίποτα άλλο να μη στέκεται δίπλα σου.
Τα χάνω στην ιδέα ότι δε θα είσαι κάποια στιγμή εδώ, δε μπορεί να συμβεί αυτό, δε θα το αφήσω να συμβεί.
Τα δικά μου χείλη να ματώνεις κι ας πονάω.
Στο δικό μου μαξιλάρι να γίνεσαι ένα με εμένα και ας μη ξεκολλήσουμε ποτέ.
Με τους χτύπους της καρδιάς σου να χορεύω στον πιο όμορφο ρυθμό.
Να περνούν οι μέρες, τα λεπτά, τα χρόνια και εσύ να είσαι το πιο όμορφο τοπίο μου.
Μόνο στη δική μου αγκαλιά να χώρας.
Μόνο τη δική μου φωνή να ακούς σαν τραγούδι από τα παλιά.
Και να μου χαμογελάς και μόνο εγώ να έχω το προνόμιο να στο ανταποδώσω.
Καμιά να μη μυρίσει το άρωμα σου, καμιά να μη σηκώσει το βλέμμα της επάνω σου.
Μισώ τον αέρα που αναπνέεις όταν δεν είμαι εγώ εκεί, τα βάζω με τον άνεμο όταν σε αγκαλιάζει.
Ξέρω πως είναι αρρωστημένο αυτό μα μαζί σου θα ξεψυχήσω, αυτό είμαι εγώ, αυτό με κάνει να ζω και εσύ είσαι η ζωή μου.
Μη προσπαθήσεις πότε να μου φύγεις, θα χαθώ…
