Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
“Θα σε παντρευτώ. Θα σε κλέψω και θα σε παντρευτώ.”
Αυτό μου είπες ένα βράδυ. Φυσικά ήσουν λιώμα από το ποτό αλλά δεν έχει να λέει, εμένα η καρδιά μου έπιασε επικίνδυνους παλμούς.
Σε κοιτούσα και αδυνατούσα να πιστέψω τι ξεστόμισες εκείνη την στιγμή. Ανοιγόκλεινα τα μάτια και το στόμα μου προσπαθώντας να αρθρώσω έστω μία κουβέντα άλλα τίποτα δεν έβγαινε. Σιωπή. Κοιτούσα με μάτια γουρλωμένα τη μορφή σου να μου χαμογελάει αλλά δεν σε έβλεπα πραγματικά. Δεν σε έβλεπα γιατί είχα μεταφερθεί νοητά αλλού. Σε μια άλλη πραγματικότητα. Σε μία πραγματικότητα που οι επιθυμίες γίνονται πράξη.
Και ξαφνικά εκεί που σε κοιτούσα με τέτοια λαχτάρα συνήλθα. Φυσικά! Τώρα εξηγούνται όλα. Να γιατί το είπες! Δεν θα θυμόσουν τίποτα το επόμενο πρωί. Κι ας με διαβεβαίωνες πως θα θυμάσαι τα πάντα. Ήξερα. Ήξερα πως όλα όσα είπες ήταν απλώς το ποτό που μιλούσε. Ήξερα πως την επόμενη κιόλας μέρα θα προσπαθήσεις να τα μπαλώσεις όπως όπως.
” Μην λες πράγματα που δεν πρόκειται να τηρήσεις.”, σου απάντησα τελικά. Και ήξερα πως ήταν το σωστό πράγμα που έπρεπε να πω, όμως την στιγμή που το είπα το μετάνιωσα αμέσως. Ήθελα να σου απαντήσω πως όποτε θες θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω. Μα πόσο απελπισμένο θα ακουγόταν αυτό;
Προέταξα λοιπόν τον εγωισμό μου, έσφιξα τις γροθιές μου και με γείωσα απότομα. Πρώτα εμένα και μετά εσένα.
” Πήγαινε για ύπνο. Έχεις πιεί.”, η συνέχεια της πρότασης μου σαν να σε ξύπνησε από τον λήθαργό σου. Με κοίταξες, κούνησες το κεφάλι μπήκες στο αυτοκίνητο κι έφυγες.
Και εκείνη την στιγμή ήξερα πως την επόμενη μέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Δεν “θυμόσουν” φυσικά, δεν περίμενα κάτι άλλο αλήθεια. Όμως ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις και τις βαρυσήμαντες αποφάσεις οι οποίες χάνονται με το πρώτο φως της μέρας. Θέλω τα λόγια να γίνονται πράξεις. Θέλω οι αποφάσεις να γίνονται πραγματικότητα. Να τις βλέπω μπροστά στα μάτια μου να παίρνουν σάρκα και οστά. Και προφανώς δεν εννοώ να με παντρευτείς. Δεν θα μπορούσα άλλωστε. Δεν θα μπορούσα να σε παντρευτώ αγάπη μου, με το που φεύγαμε από την εκκλησία θα τσακωνόμασταν. Δεν είναι για μας αυτά. Εννοώ να πεις κάτι μια φορά στη ζωή σου και να το τηρήσεις. Να το τηρήσεις πραγματικά, όχι για τα μάτια του κόσμου.
Να μου πεις κάτι το οποίο θα γίνει πραγματικότητα. Δεν με νοιάζουν τα μεγάλα λόγια και τα όμορφα διακοσμημένα ψέματα. Την αλήθεια σου θέλω. Την έχεις να μου την δώσεις ή να ψάξω αλλού; Αν δεν την έχεις πες το μου όμως να μην χάνω τον χρόνο μου.
Έχω ακούσει πολλά “μεγάλα λόγια” από τόσο μικρούς ανθρώπους. Χόρτασα. Δεν θέλω άλλα. Πράξεις θέλω από εδώ και στο εξής. Πράξεις που να επιβεβαιώνουν και να σφραγίζουν τις λέξεις σου. Το χεις;
Γιατί αν δεν το χεις άσε με. Μην με κρατάς με λόγια του αέρα. Άσε με να φύγω, να βρω αλλού αυτό που ψάχνω, να βρεις και εσύ κάποια που θα τις αρκούν τα μεγάλα σου τα λόγια. Εμένα δεν μου φτάνουν πια μωρό μου. Κουράστηκα με τα πήγαινε- έλα. Τα μπρος- πίσω. Τα θέλω και δεν θέλω, μ’ αρέσεις και δεν μ’ αρέσεις. Βαρέθηκα. Πως το λένε ρε αγόρι μου γλυκό; Με κούρασες.
Όλο λόγια. Μόνο λόγια. Και από πράξεις; Ούτε για δείγμα.
Τι να τα κάνω λοιπόν τα “θα σε παντρευτώ” και “θα σε κλέψω” όταν δεν μπορείς να υποσχεθείς καν ότι θα βρεθούμε την επόμενη μέρα και όντως να το κάνεις;
Δεν θέλω πολλά. Λίγα θέλω. Λίγα και ουσιώδη. Μια αγκαλιά το πρωί, μια γλυκιά κουβέντα και να είσαι παρών. Όχι πάντα. Δεν είμαι παράλογη. Μόνο όταν λες ότι θα είσαι παρών σε θέλω εκεί. Ίσως και στις μαύρες μου αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Για μια φορά λοιπόν, άσε τις μεγάλες κουβέντες. Μην πεις τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μόνο έλα, έλα και πάρε με μια αγκαλιά. Και πες μου πως όλα θα πάνε καλά, είναι η μόνη μεγάλη κουβέντα που δέχομαι να ακούσω από εσένα. Γιατί αυτή η κουβέντα θα συνοδεύεται από το: Όσο θα έχεις εμένα, όλα θα πάνε καλά, μην φοβάσαι τίποτα. Και έτσι θα είμαι ήρεμη. Μόνο ένα πράγμα θέλω. Να εμφανίζεσαι για να είναι όλα καλά όπως μου υποσχέθηκες. Τίποτα άλλο.
Φτάνει πια με τις κουβέντες. Πράξεις! Αυτό θέλω μόνο! Πράξεις που να σφραγίζουν αυτά που με τόσο στόμφο μου λες.
Τι λες; Μπορείς;
