Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Νύχτωσαν οι σκέψεις μου.
Θόλωσαν οι αναμνήσεις μου.
Και τα όνειρα μου μια χούφτα ιδέες που δεν θέλησαν ν’ ανασάνουν στον όλεθρό σου.
Ίσως να πνίγηκαν στα βάθη του μυαλού μου.
Ίσως να δείλιασαν μήπως κριθούν.
Σκέψεις που προδίκασα για να μην σε χάσω.
Όλα τόσο άδοξα σε μια άφεση όπου οι αμαρτίες επιβαρύνουν κάθε αύριο.
Κι Εγώ το πληρώνω βιώνοντας το.
Η δική μου καμπούρα με τις αμαρτίες των άλλων.
Έτσι θέλησα να τους απαλλάξω όλους επειδή αντέχω.
Μα όλα κάποτε τελειώνουν και οι αντοχές εκμηδενίζονται ένα βράδυ πριν χαράξει η υπομονή.
Η ανατολή του αύριο θα έχει οξυγόνο, θα μυρίζει Ελευθερία και Έρωτα.
Θα βγω έξω και θα χαμογελώ, δεν θα κοιτάζω τις εναλλαγές των βημάτων μου, δεν θα μετρώ ματαίως την πορεία μου.
Θα κοιτώ ψηλά να βλέπω το μπλε του Ουρανού, εκείνο που σου δίνει την ώθηση να πραγματοποιήσεις,να ζήσεις και να γνωρίσεις.
Κι όχι μια επιστροφή όπου θ’ απαριθμεί τα λάθη του πηγαιμού.
Μέσα μου όλα.
Το κλειδί δύο στροφές για σιγουριά, μην επωμιστώ την ανευθυνότητα των ονείρων μου.
Αύριο ο Ουρανός μου θα είναι μπλε.
Έτσι πίστεψα και σήμερα..
