Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Ποιό είναι το όριο της ανοχής;
Αν ρωτάτε εμένα, θα σας πω πως δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Όχι αλήθεια δεν ξέρω.
Μπορώ να ανεχτώ τα πάντα. Από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο, και θα τα ανεχτώ χωρίς να πω ούτε μία κουβέντα, χωρίς να κάνω ούτε ένα παράπονο.
Το όριο της ηλιθιότητας ποιό είναι;
Και πάλι, από τα παραπάνω που σας είπα θα καταλάβατε πως ούτε αυτό το ξέρω.
Η ανοχή, αν είσαι έξυπνος και αγαπάς τον εαυτό σου, φτάνει μέχρι ένα σημείο, μέχρι ο άλλος να αγγίξει τα όριά σου και να φωνάξεις ” Έλεος”. Η ηλιθιότητα τώρα είναι αυτή που σε βοηθάει να ξεπεράσεις τα όρια σου χωρίς να πεις τίποτα. Σε πατάνε, σε εκμεταλλεύονται, πορεύονται μπροστά εις βάρος σου και εσύ το μόνο που κάνεις είναι να επεκτείνεις τα όρια της ανοχής σου προκειμένου να μην δυσαρεστείς κανέναν.
Από μικρό παιδάκι μου έλεγαν ” Το φιλότιμο και η ανιδιοτέλεια έχουν και τα όρια τους, μην αφήνεις κανέναν να ξεπερνάει αυτά τα όρια.”. Εγώ όμως, φύσει αντιδραστικό ον, άκουγα πως πρέπει να τους ευχαριστώ όλους ανεξαρτήτως συνεπειών.
Και φτάνουμε αισίως – ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω- στο σήμερα, όπου τα όρια της ανοχής μου έχουν ξεχειλώσει, έχουν γίνει ένα παλιό μακό μπλουζάκι που δεν μπορείς να φορέσεις γιατί πέφτει από παντού. Και το χειρότερο δεν είναι ότι έχουν ξεχειλώσει, είναι πως δεν με ενδιαφέρει. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά από παιδάκι έγινα ενήλικη, η ανοχή μου έχει κυριευθεί από την ηλιθιότητα.
Σήμερα, λοιπόν, συνειδητοποίησα πως αυτό μπορεί να αλλάξει. Και θα αλλάξει. Αρκεί βέβαια να βρεις τον εγωισμό να το αλλάξεις. Ξέρετε, λέμε πως στη ζωή πρέπει αν είσαι κάθε άλλο παρά εγωιστής, ή τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν εμένα, όμως από ότι φαίνεται κάπου κάπου χρειάζεται. Δεν είναι όλοι αγγελικά πλασμένοι να καταλαβαίνουν πως έχουν πάρει πάρα πολλά χωρίς να δώσουν ούτε το ελάχιστο.
Όχι.
Κάποιοι απλώς, παίρνουν, όσα μπορούν, με όποιον τρόπο μπορούν. Και δεν χορταίνουν ποτέ. Ποτέ δεν τους είναι αρκετά όσα κι αν πάρουν. Είτε αυτά είναι υλικά αγαθά, είτε είναι αγάπη, είτε είναι στοργή είτε είναι προσοχή. Πάντα θα θέλουν και την τελευταία στάλα από ότι μπορείς να τους δώσεις. Πάντα θα ψάχνουν για ακόμη ένα ψίχουλο από την μαδημένη πλέον ανοχή σου.
Καλή η ανιδιοτέλεια, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τον φίλο, τον σύντροφο, όμως όλα έχουν τα όρια τους. Και μπορεί τα δικά μου να είναι πλέον ξεχειλωμένα, όμως ποτέ δεν είναι αργά να αντιστρέψεις τα πράγματα. Να αντιστρέψεις τους ρόλους. Όχι. Δεν θα καταχραστώ κανενός την ευγένεια, καθώς δεν έμαθα να κάνω ότι δεν μου αρέσει να μου κάνουν. Όμως, θα δίνω μέχρις ότου δω ότι δεν παίρνω ούτε το ελάχιστο. Την παραμικρή στιγμή που όσα δίνω δεν βρουν αντάλλαγμα, ή μάλλον καλύτερα, ανταπόκριση, η παροχή υπηρεσιών θα κατεβάσει ρολά.
Και μην βιαστείτε να πείτε πως εκδικούμαι. Όχι. Είναι το τελευταίο που θέλω. Απλώς θέλω να πάρω πίσω την αξιοπρέπεια που με τόση μαεστρία μου έκλεψαν “φίλοι” και λοιποί άνθρωποι που με “αγαπούσαν” όλα αυτά τα χρόνια. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τα πάρω πίσω. Και εκεί θα φάνουν πόσοι είναι πραγματικά δίπλα μου γιατί με αγαπάνε και πόσοι απλώς έπρεπε να δουν τα ρολά κατεβασμένα.
Να μία καλή απόφαση για την νέα χρονιά που θα μπει. Τέλος οι χάρες, φίλοι και φίλες. Ότι χάρη κάνω από εδώ και πέρα και ότι δώσω από εδώ και πέρα θα είναι είτε γιατί το θέλω είτε γιατί το κερδίσατε!
