Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά, τα βλέπω!
Κι ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς ν’αγαπώ.. τη ζωή μου επιβλέπω..
Η Πρωτοψάλτη γεμίζει με την φωνή της το πρωινό μου και εγώ κάνω καφέ και κάθομαι στην κούνια στο μπαλκόνι.
Πόσα χρόνια πέρασαν που δεν το κανα αυτό..
Πόσα χρόνια σπαταλήθηκαν ερήμην.
Κι έρχεται ένα πρωί που ξυπνάς κι ενώ δεν έχεις αλλάξει τίποτα, όλα είναι διαφορετικά.
Κι ενώ έχεις κοιμηθεί μόλις λίγες ώρες, ίσως και λιγότερες από άλλες νύχτες, έχεις ξυπνήσει σαν από ύπνο βαθύ χρόνων.
Και σε κοιτάς κι αναρωτιέσαι, πόσα χρόνια μπορεί να κοιμήθηκες;
Πόσο χρόνο μπορεί να σπατάλησες σε ανθρώπους που ήξερες το κενό τους κι όμως, τους έδινες κάτι από σενα.
Πόσο χρόνο και πόση ενέργεια ξόδεψες ακούγοντας τα ψέματα για αλήθειες.
Πόσο χρόνο χάρισες σε στιγμές που το μόνο που τους άξιζαν ήταν να τις κλείσεις έξω από την ζωή σου.
Είναι ο χρόνος που δεν θα γυρίσει πίσω. Είναι ο χρόνος που δεν θα σου δοθεί ποτέ πίσω.
Και ξέρεις κάτι;
Δεν πειράζει!
Σημασία έχει το σημερινό πρωί.
Η σημερινή μέρα.
Σημασία έχει το τώρα και αυτό, φρόντισε να μην το σπαταλήσεις.
Να μην το ζήσεις άλλο ερήμην σου.
Σημασία έχει σήμερα, να μην αφήσεις ανείπωτα “σ’αγαπώ” και αξόδευτα “σε θέλω”
Σημασία έχει το φιλί που θα σε κάνει να χαμογελάσεις και η αγκαλιά που θα χαράξει τη μέρα σου για λίγο ακόμα..
Σημασία έχει σήμερα, να μοιράσεις χαμόγελα και στο ότι βγει στην μέρα σου, να είσαι παρών.
Να δηλώσεις παρών.
Χωρίς περιστροφές, χωρίς αναβολές!
Παρών στην ζωή σου.. σήμερα, τώρα!
Καλημέρα…
LoveLetters
