Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Είμαι εγώ που θα σε στοιχειώνω πάντα!
Κι όχι τώρα πια δεν έχεις την επιλογή να μείνεις ή να φύγεις.
Τώρα που με έκανες το φάντασμά σου, τώρα δεν έχεις άλλη επιλογή.
Κάθε στιγμή που θα περνώ από το μυαλό σου, θα σε στοιχειώνω.
Και κάθε στιγμή που δεν θα μπορείς να πεις σε κανέναν πως με σκέφτεσαι ακόμα, πάλι θα σε στοιχειώνω.
Γιατί αυτό που υπήρξαμε εμείς, δεν μπορεί να υπάρχει εκεί έξω.
Δεν μπορούν να καταλάβουν οι πολλοί αυτό το εξωπραγματικό που ζήσαμε εμείς οι δυο.
Και τώρα, τώρα μόνο θα μπορώ να σε στοιχειώνω.
Μέσα από γέλια, δάκρυα, παιχνίδια και σιωπές.
Ειδικά μέσα στις σιωπές.
Γιατί μέσα στις σιωπές εμείς επιβιώσαμε.
Επιβιώσαμε από τον πόνο που μας έκανε ένα.
Ξεπερνάγαμε ένα ένα τα εμπόδια και κερδίζαμε τις στιγμές μας.
Θα σε στοιχειώνω κάθε στιγμή που θα σκέφτεσαι πως υπάρχει πια εκατοστό της ύπαρξής μου που δεν σου ανήκει.
Θα σε στοιχειώνω κάθε στιγμή που θα βλέπεις να περνά σαν αερικό από δίπλα σου κάποια που σε άγγιξε με το ίδιο άρωμα.
Εκείνο που δεν υπάρχει σε κανένα αρωματοπωλείο.
Εκείνο που φτιάχτηκε από μπερδεμένα σώματα και μάχες δίχως έλεος.
Θα σε στοιχειώνω κάθε που θα αναρωτιέσαι γιατί επιλέξαμε το τέλος και δεν πιστέψαμε σε εμάς. Δεν πιστέψαμε σε εμάς, ακούς;
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε κενά κρεβάτια και αμήχανα διαλείμματα, θα γυρνώ να σε κοιτάξω γιατί ξέρω πως θα αναζητάς τα μάτια μου να σου γελάσουν.
Γιατί κανένα φιλί δεν θα έχει πια την δική μας γεύση.
Αυτή που δεν θα χρειαστεί και να μάθει ποτέ κανείς.
Θα σε στοιχειώνω κάθε φορά που θα αναζητάς το γέλιο μου μέσα από τα αστεία σου που μόνο εγώ καταλάβαινα.
Θα σε στοιχειώνω μέσα από ξεχασμένες λέξεις κι απομεινάρια μιας ζωής που την ζήσαμε όπως εμείς μπορούσαμε.
Κι αν κάθε φορά θέλαμε κι άλλα, αντέχαμε με αυτά που μπορούσαμε.
Αντέχαμε σου λέω..
Και ναι, προσπαθήσαμε πολύ να μην μπλέξουμε.
Προσπαθήσαμε πολύ να μην γίνουμε ένα.
Και θα μας στοιχειώνει για πάντα ένα απλό «ευχαριστώ» που τα ξεκίνησε όλα.
Θα σε στοιχειώνουν τα σημάδια που πια δεν θα αφήνω πάνω σου κι όσο κι αν τα αναζητάς πια δεν θα τα βρίσκεις.
Κι όταν το πείσμα της απόφασης έχει περάσει, όταν όλα έχουν καταλαγιάσει και θα έχουμε ξεχάσει το «γιατί», θα είναι η στιγμή που θα στοιχειώσουμε κι οι δυο σε ένα παρόν που δεν θα αντέχουμε να ζήσουμε.
Κι αν νομίζεις πως θα το ευχαριστηθώ στοιχειώνοντας το σήμερά σου, γελιέσαι ψυχή μου.
Η αλήθεια είναι πως μόνο πόνο θα έχει όλο αυτό.
Γιατί τι νόημα έχει να στοιχειώνει ο ένας τον άλλο όταν απλά θα μπορούσαν να είναι μαζί;
Μαζί, ακούς;
Ποιο το νόημα να προσποιηθούμε ότι ξεχάσαμε, ξεπεράσαμε κι είμαστε πιο δυνατοί από εκείνο που μας χάραξε, αφού εκείνη την στιγμή που τα μάτια θα κλείνουν, θα αναζητάμε ο ένας την μορφή του άλλου.
Κι επειδή εμείς, αποφασίσαμε το εύκολο, το χώρια θα γυρνάμε να στοιχειώνουμε ο ένας τον άλλο. Κι αυτό, θα είναι το καλύτερο που θα έχουμε καταφέρει μιας και σταθήκαμε μικροί μπροστά σ’αυτό που νιώθαμε.
