Από παιδί η βροχή δεν μου άρεσε, την σιχαινόμουν, εκτός αν ήταν να βγω έξω χωρίς ομπρέλα και χωρίς να με νοιάζει τίποτα,να γίνω μούσκεμα και να το ευχαριστηθώ.
Όμως η ζωή έχει τον δικό της τρόπο να σε κάνει να αναθεωρείς κι εγώ μετακόμισα στη χωρα που βρέχει σχεδόν κάθε μέρα. Πλέον δεν μου είναι και τόσο δυσάρεστη η βροχή παρόλο που συνεχίζω να κρατώ πολυ σπάνια ομπρέλα. Μια τέτοια μέρα με ψιλόβροχο,ήταν και η σημερινή και αποφάσισα να πάω για καφέ μόνη μου. Εγώ με εμένα! Μου αρέσει να περνώ χρόνο μόνη μου και τον θεωρώ απαραίτητο και πολύτιμο.
Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι πολύ μοναχική σαν άτομο. Αυτό όμως νομίζω συμβαίνει με τα περισσότερα άτομα που είναι διαφορετικά και κάπως «τρελά» ας πούμε.
Το πως προέκυψε ο γάμος και η οικογένεια σε κάποια με το χαρακτήρα μου είναι άλλη ιστορία…
Έκατσα λοιπόν στην καρέκλα και περιμένοντας τον καφέ μου, κοιτούσα έξω και είδα μια κοπέλα διαφορετική από τις άλλες. Με αλλιώτικο ντύσιμο,αλλιώτικα μαλλιά και μακιγιάζ. «Παρόλο που είναι όμορφη δεν διάλεξε τον συνήθη τρόπο να ντύνεται» σκέφτηκα.
Διάλεξε ένα στυλ διαφορετικό.
Αυτό που οι πολλοί θα έλεγαν «τρελό». Από μικρή δεν μου άρεσαν αυτά που κάνουν οι πολλοί μαζι. Αυτά τα τυπικά που τα κάνεις γιατί έτσι πρέπει,γιατί έτσι κάνουν όλοι ή γιατί έτσι συνηθίζεται. Με έκαναν να νιώθω άβολα,να βαριέμαι. Ξέρω… «κοινωνικές υποχρώσεις», «τι θα πει ο κόσμος», «πρέπει» και μπλα μπλα μπλα…τα ξέρω. Όμως εγώ δεν μιλώ για το πόσα τελικά κάνουμε από αυτά.
Δεν μιλώ για αυτά που τελικά ενώ είσαι με τόσο κόσμο νιώθεις μόνος και αναρωτιέσαι τι κάνεις εκεί. Δεν μιλώ τελικα για όσα πραγματικά δεν θέλαμε να κάνουμε και κάναμε τελικά επειδή τα κάνουν οι πολλοί. Μιλώ για αυτά που στα αλήθεια θέλουμε και ευχαριστιόμαστε. Δεν ξέρω γιατί,αλλά από παιδί κάθε φορά πριν από τις γιορτές- Πάσχα,Χριστούγεννα και τα σχετικά- πάντα το ίδιο άσχημα ένιωθα.Ότι αναγκάζομαι και υποχρεώνομαι να κάνω όλα αυτά που κάνουν οι πολλοί μαζί,ενώ καθόλου δεν ήθελα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.Πάντα μου άρεσε και φορούσα κατί που θα σχολίαζαν οι πολλοι,πάντα κάτι διαφορετικό.
Πάντα είχα μια «φαεινή ιδέα» για το πως θα κάνω το κάθε τι.
Λες και όλοι σκεφτόντουσαν με έναν τρόπο κι εγώ με έναν άλλο.Τον δικό μου…
Θυμάμαι αυτό που συνέχεια με ρώτουσε-κι ακόμα με ρωτάει καμιά φορά- η κακομοίρα η μάνα μου στην προσπάθεια της να με καταλάβει «Τι νομίζεις;Εσύ θα αλλάξεις το κόσμο;» και εγώ πάντα την ίδια απάντηση «Όχι!Αλλά ούτε ο κόσμος θα αλλάξει εμένα!» έλεγα με το γνωστό ύφος…
Αγαπώ τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Αυτούς που έτσι γεννήθηκαν αλλά και τους άλλους που διάλεξαν να ζήσουν έτσι .
Που πάντα έκαναν τους πολλούς να αναρωτιούνται τι γίνεται στο μυαλό τους. Ίσως τους αγαπώ γιατί δεν μπήκαν ποτέ σε καλούπια παρά μόνο αν έτυχε να είναι αυτό που θέλουν εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Τους αγαπώ γιατί νιώθω άνετα μαζί τους. Τους αγαπώ γιατί με αυτήν τη τρέλα τους δε με κάνουν να βαριέμαι,γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει μαζί τους,γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε κάνει ο κόσμος κανένα «βήμα» αλλά κυρίως γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε πλάκα…
Τους αγαπώ γιατί τα βάζουν με όλους προκειμένου να υπερασπιστούν ότι πιστεύουν,θα υπερασπιστούν τους φίλους τους και θα τρέξουν κόντά τους όταν χρειαστεί χωρίς να σκεφτούν τίποτα,θα δείξουν τον ενθουσιασμό τους σαν μικρά παιδιά,θα γελάσουν δυνατά ακόμα και εκεί που έχει ησυχία αν τους έρθει.
Αγαπώ αυτούς τους «τρελούς»,τους διαφορετικούς, γιατί θα τα αφήσουν όλα για έναν έρωτα και θα το ζήσουν χωρίς δύχτια ασφαλείας κι εγγυήσεις.θα προσπαθήσουν να τα αλλάξουν όλα γιατί δεν τους αρέσει όπως είναι. Τους αγαπώ γιατί δεν δίνουν δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος. Γιατί κάνουν κάτι αγκαλιές σφιχτές που κολλάνε όλα σου τα σπασμένα.Μα πιο πολύ τους αγαπώ γιατί είναι οι μόνοι που όσο κι αν μεγάλωσαν δεν έχασαν ποτέ αυτό το «διαβολάκι» που έχουν μέσα τους…
Να τους αγαπάτε αυτούς τους τρέλους. Αυτούς τους παράξενους. Αυτούς τους διαφορετικούς. Κι αν έχετε έναν τέτοιο στη ζωή σας μην τον αφήσετε να φύγει. Να μην τον χάσετε. Να τον προσέχετε και να τον αγαπάτε γιατί όσο κι αν μιλά πολύ, όσο κι αν γελά δυνάτα, όσο κι αν θυμώνει εύκολα,όσο κι αν παθιάζετε για να σας πείσει για το δικό του,έχει μια ευαίσθητη καρδιά που σας αγαπά,θα σας ζητήσει συγνώμη αν σας στεναχωρήσει και θα μείνει το βράδυ να μιλάτε με τις ώρες όταν έρθουν τα δύσκολα… Να τους αγαπάτε αυτούς τους τρελούς γιατί αλλιώς όλα θα ήταν βαρετά και «επίπεδα».
Να τους αγαπάτε γιατί χωρίς αυτούς η ζωή δεν έχει πλάκα…
Της Μαργαρίτας Γεροχρήστου
