Γράφει η Luna Punk
Καμιά φορά αφήνω το σύμπαν ολάκερο για να χαθώ στην αγκαλιά ενός ψιθύρου.Αν δεν μπορέσεις ν’αφουγκραστείς τη σιωπή δεν θα μπορέσεις ποτέ να νιώσεις το μεγαλείο που κρύβει μέσα του ένας ψίθυρος.
Μονάχα εκεί…κάτω απ’τα σεντόνια, κολλητά στ’αυτί, χορεύοντας σώμα με σώμα…μονάχα τέτοιες πολύτιμες στιγμές σου χαρίζουν τις πιό όμορφες αλήθειες…ψιθυριστά.
Και λίγο πρίν ξημερώσει, μέσα στην απόλυτη κι εκκωφαντική σιωπή του κόσμου, κλέβω μια στιγμή και χάνομαι…στον ψίθυρο ενός ονείρου…
Αφήνομαι στα χέρια του και ταξιδεύω σε άλλους κόσμους μαγικούς…και τώρα ξέρω. Ξέρω πως ακόμη κι ο πιο θρασύδειλος ψίθυρος μπορεί να νικήσει την πιό δυνατή κραυγή. Το μέσα μου ηρέμησε…σιωπή και άναρχο χάος. Φώς και σκοτάδι. Τα δαιμόνια της αβύσσου ησυχάζουν…κι ένα αερικό μου ψιθυρίζει…
”Κοίτα έξω απ’το παράθυρο…ο ήλιος ανατέλλει”.
