Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Όταν ήμουν μικρή, αγαπούσα τόσο πολύ τα παραμύθια!
Το αγαπημένο μου ήταν η Χιονάτη με την κακιά μητριά της, τη μάγισσα. Αυτή που λέτε, δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε έναν μαγικό καθρέφτη που τον ρωτούσε κάθε μέρα ποια ήταν η πιο όμορφη. Η ματαιοδοξία, λοιπόν, σε όλο της το μεγαλείο.
Είναι πάντως ορισμένοι άνθρωποι, που ακόμα και πέρα από τα παραμύθια, η ανασφάλεια και η ματαιδοξία τους, η κακία και η κουτοπονηριά τους δεν έχουν προηγούμενο.
Φοβούνται ταυτόχρονα, να αγαπήσουν, να αισθανθούν, να εμπιστευτούν!
Θέλουν να κάνουν κακό στους άλλους.
Εφευρίσκουν τρόπους να υποβιβάσουν, να υπονομεύσουν, να συκοφαντίσουν όλους εκείνους με τους οποίους συναναστρέφονται για να φαίνονται πάντοτε ανώτεροι αυτοί!
Είναι όμως κενοί, άοσμοι και αθόρυβοι..
Από την άλλη, η αλήθεια είναι πως τελικά με κάποιον τρόπο επιπλέουν.. Ξέρετε και οι φελλοί, ας πούμε, δεν βουλιάζουν. Όσο και να τους σπρώχνεις στον πάτο -όχι ηθελημένα απλά και μόνο για να μπορέσεις να το διαπιστώσεις- αυτοί βγαίνουν πάντα στην επιφάνεια. Και αν τους πατήσεις με δύναμη για να βουλιάξουν κι άλλο, αυτοί πετάγονται ακόμα πιο ψηλά, με φόρα πάνω από την στάθμη του νερού, στον αέρα και ξαναεπιπλέουν.
Όσες φορές και να το κάνεις αυτό, αυτοί βρίσκουν τον τρόπο να στέκονται εκεί.
Μοναδικό!
Και μην μου πείτε ότι οι φελλοί δεν είναι κενοί, άοσμοι και αθόρυβοι..
Έτσι κι αυτοί, οι άνθρωποι-φελλοί, με την κενότητα που τους διακρίνει και επιβιώνουν μέσα από ίντριγκες και πλεκτάνες και σκαρφαλώνουν ατάραχοι στην κορφή με το όποιο τίμημα!
Οι χειρότερες του είδους βέβαια είναι κάτι γυναίκες -γυναικούλες θα έλεγα- που κοιτάζονται ολημερίς και ολονυχτίς σε εκείνον τον “μαγικό” καθρέφτη. Κοιτάζονται και πλέκουν σενάρια εξόντωσης των υπολοίπων.. και μετά επιπλέουν..
Η διαπλοκή και η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο!
Κι έτσι επιβιώνουν κι έτσι ξαναπετάγονται και έτσι ξαναεπιπλέουν!
Μην ξεχνάτε όμως και τη Χιονάτη, την όμορφη, γαλήνια και καλοσυνάτη. Μπορεί να είναι αθώα και να έχει ψυχή μικρού παιδιού, να την εκμεταλλεύεται η κακιά μάγισσα και να θέλει να την εξαφανίσει με την πονηριά και την κακία της, όμως στο τέλος αυτή κερδίζει. Κερδίζει με την υπομονή και την αγάπη της. Κερδίζει με την απλότητα του χαρακτήρα της, αλλά και την καθαρή και αμόλυντη ψυχή της. Κι ας τρώει το δηλητηριασμένο μήλο, κι ας πέφτει σε έναν λήθαργο όμοιο με θάνατο..
Η αλήθεια στο τέλος διαπρέπει και ως διά μαγείας τα λύνει όλα!
Την Χιονάτη δεν τη νοιάζουν οι καθρέφτες και τα καθρεφτάκια. Εκείνη ξέρει ποια είναι και τι αξίζει· δεν έχει ανάγκη από ίντριγκες. Από την άλλη, τα παραμύθια μπορεί να είναι “παραμύθια” όπως λέμε, όμως τα διδάγματά τους ανήκουν στην πραγματικότητα!
Και τέλος μπορεί οι φελλοί να επιπλέουν, όμως όταν “βρέχονται” συνεχόμενα στην επιφάνεια του μολυσμένου, τις περισσότερες φορές, νερού και μένουν πολύ καιρό εκεί, κενοί, άοσμοι και αδιάφοροι, όπως προανέφερα, τελικά κάποια στιγμή φτάνουν σε σημεία αποσύνθεσης, διαλύονται, λιώνουν, εξαφανίζονται, σαν τη μάγισσα του παραμυθιού μας!
Δεν έχω την πεποίθηση πως είμαι μια σύγχρονη Χιονάτη. Θα ήθελα όμως να την “ακουμπήσω” λίγο, να της χαμογελάσω και να της πω κοιτάζοντάς την σε εκείνον τον καθρέφτη: “Εσύ είσαι η πιο όμορφη και σίγουρα δεν είσαι φελλός!”.
Join the discussion