Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
“H ζωή είναι μικρή”, όλοι αυτό μου λένε.
Κοιτάω ψηλά στον συννεφιασμένο χειμωνιάτικο ουρανό, με τα άσπρα σύννεφά του. Άλλες φορές, άλλες εποχές το βλέμμα μου περιπλανιέται στο καταγάλανο της θάλασσας και στα λευκά της κύματα. Κοίτα να δεις μια ομοιότητα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ως τώρα! Δυο μορφές απεραντοσύνης με άσπρα στοιχεία μέσα τους.
Γιατί και η ζωή να μην είναι απέραντη με όλο λευκά στοιχεία;
“Γιατί, πολύ απλά, η ζωή είναι μικρή”.
Γιατί αν δεν ήταν μικρή δεν θα εκτιμούσαμε τίποτα από όσα υπάρχουν!
Γιατί αν δεν ήταν μικρή δεν θα βλέπαμε ποτέ την απεραντοσύνη του μεγαλείου μας, το εσωτερικό του καθενός μας!
Γιατί αν δεν ήταν μικρή δεν θα κάναμε τίποτε από όσα ονειρευόμαστε να κάνουμε!
Είναι μια μέρα από εκείνες που μου ήρθε στο κεφάλι να φιλοσοφήσω!
Μπορεί να φταίνε τα αρχαία, που έχουν γίνει ένας από τους μεγάλους μου έρωτες!
Μπορεί να φταίει ο είρωνας Σωκράτης και ο αγνωστικιστής Πρωταγόρας, επειδή αυτοί φιλοσοφούσαν γιατί αγαπούσαν πάνω από όλα τον άνθρωπο και τη ζωή του.
Μπορεί να είναι όλα εκείνα που συμβαίνουν τελευταία και καθημερινά στους φίλους μου, στους γνωστούς μου, σε εμένα, στο κεφάλι μου, στην ψυχή μου, στους ανθρώπους που αγαπώ, που άλλοι το γνωρίζουν, άλλοι πάλι το φαντάζονται, άλλοι δεν το έχουν αισθανθεί ακόμα και άλλοι ίσως κάποτε το νιώσουν!
Γιατί αυτή είναι η ζωή: μικρή αλλά ταυτόχρονα μεγάλη, με πολλά λευκά στοιχεία μέσα της και με αρκετά γκρίζα· δεν θέλω να πω μαύρα, γιατί από σήμερα θα το κάνω μότο, γιατί από σήμερα θα είμαι αισιόδοξη.
Αυτά τα άσπρα και γκρι στοιχεία την κάνουν, λοιπόν, πιπεράτη και νόστιμη, παθιάρικη και αγαπησιάρικη. Ο κόσμος αλλάζει, πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να μάθουμε να πολεμούμε για ό,τι μας αξίζει και ω(!) πιστέψτε με, μας αξίζουν πολλά, στον καθένα ξεχωριστά, αλλά και σε όλους μαζί!
Μικρό το κείμενό μου αυτή τη φορά, λέει όμως πολλά! Το αφιερώνω σε όλους εκείνους που αγαπώ.. που άλλοι το γνωρίζουν.. άλλοι πάλι το φαντάζονται.. άλλοι δεν το έχουν αισθανθεί ακόμα.. και άλλοι ίσως κάποτε το νιώσουν..
