Εκεί που κρύβονται όλοι εκείνοι που χωρούν σε κόσμους μακρινούς θα σε περιμένω.

Γράφει η Έλενα Καρανικολού

Οι φωνές τον έκαναν να βγει έξω, ο ήλιος έσβησε κάθε λέξη που είχε αποτυπωθεί στα μάτια του.
Τον έβλεπα να τρέχει, να περνάει τον δρόμο κρατώντας ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί στα χέρια του.
Προσπάθησε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο κι αλήθεια τα κατάφερε.  Φαινόταν τόσο ευτυχισμένος εκεί επάνω, που έκανε τα μάτια μου να δακρύζουν..
Έκλεισες ποτέ σου τα μάτια στον ήλιο;
Κι όταν τα άνοιξες, αναρωτιέμαι, άφησες το φως να μπει μέσα σου;
Ονειρεύτηκες ποτέ ξυπνητός;
Αγάπησες ποτέ σου ένα δέντρο;
Έκανε μικρούς ήχους, τάχα πως ήταν ζώο, άλλοτε πουλί κι ύστερα γάτα.
Αγκάλιαζε τα κλαριά κι έβγαζες κραυγές, τραγούδια ολόδικά του.
Μέχρι που έβγαλε το γυαλί.
Ένα γυάλινο πρίσμα για έναν κόσμο κάτω από τα πόδια του ,που είχε χάσει  τα χρώματα του.
Το έφερνε στωικά κοντά του και τα μάτια του κοίταζαν έναν άλλο κόσμο.
Νομίζω πως με είδε.
Κρύφτηκα πίσω από την κλειστή πόρτα.
Δεν ήθελα να δει τα δάκρυα στα μάτια μου.
Δεν ήθελα να δει πως σκότωσα το παιδί που ήμουν κάποτε.
Έφυγα βιαστικά.
Μάζεψα ένα γυαλί από τον πεζόδρομο και χώθηκα στην αυλή της γιαγιάς. Κάθισα στην άκρη της μεγάλης βουκαμβίλιας και κοίταξα τον ήλιο μέσα από τον γυάλινο φίλο μου.
Κι αν θέλεις να δεις αυτά που είδα τρέξε σε μια παιδική σου ανάμνηση, πιάσε το παιδί απ΄το χέρι και πήγαινε εκεί που κρύβεται η αλήθεια.
Σε ένα γυαλί στον ήλιο.
Σε ένα δέντρο.
Εκεί που κρύβονται όλοι εκείνοι που χωρούν σε κόσμους μακρινούς.
Εκεί.
Σε περιμένω..