Aχ και να ξερες πόσο δεν με αγγίζει η κριτική σου!

Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.

Εσυ! Εσύ που στέκεσαι απέναντι μου. Εσύ που με κοιτάς και προσπαθείς να με ανιχνεύσεις.
Είναι εύκολο το να κρίνεις. Το έχεις μάθει καλά.
Δεν χρωστάς καλή κουβέντα.
Εν αντίθεση με ευκολία κατακρίνεις τα παντα.
Ναι αν το καλοσκεφτείς είναι πιο εύκολο και βολικό να μην κοιτάς την καμπούρα σου και να γελάς με του διπλανού σου.
Ορθωνεσαι και σκεπάζεις καλά τα λάθη και τις ανασφάλειες σου, “φοράς” ένα υπεροπτικό βλέμμα και γίνεσαι πανεπόπτης και κριτής των πάντων.
Ξερεις κατι; Δεν με αγγίζουν πλέον τα λόγια σου. Και ξερεις γιατι; Γιατί δεν τα λες άδολα και με καθαρή ψυχή.
Κλείνω τα αυτιά μου στα λόγια του αέρα και ακούω μόνο αυτά που βγαίνουν από στόματα που σέβομαι.
Μην ψάχνεις μια λάθος μου κίνηση. Δεν ειμαι τέλεια,το ξέρω. Δεν ειμαι αλάνθαστη και άτρωτη. Είμαι άνθρωπος, με ο,τι συνεπάγεται αυτό.
Μπορώ όμως να κοιτάω τον άλλον και να ανταλλάσσω βλέμματα αλήθειας.
Δημόσιες σχέσεις, λυκοφιλίες και χαϊδέματα στα αυτιά δεν χωράνε πια στη ζωή μου. Δυστυχώς είναι πολυ μικρή για τέτοια.
Ξεσκαρτάρισε τα τοξικά άτομα από γύρω σου, φίλτραρε τα ανθρωπάκια και χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο σου σε εκείνους που το χρειάζονται, το αποζητούν και το αξίζουν .

LoveLetters