
Δίπλα μου αφήνω να περπατούν εκείνοι οι λίγοι, οι άξιοι, που ξαναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους.

Γράφει η Σωτηρίου Χρυστάλλα
Σε ευχαριστεί λοιπόν, να με βλέπεις ηττημένη. Χαίρεσαι όταν πέφτω κάτω, όταν δε μου ‘χει μείνει άλλη δύναμη να παλέψω με το θεριό που έχεις αναθρέψει μέσα σου. Κι εγώ τότε ξεσπώ σε κλάματα.
Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό στους ανθρώπ...