H αγάπη, στα ζόρια έμαθε να μένει

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.

Για έλα τώρα να σου πω ένα μυστικό. Ναι, ένα μυστικό για μένα. Για τις στιγμές που χάνομαι. Για τις στιγμές που πονάω.

Εγώ, που λες, τον πόνο μου έμαθα να τον ζω μονάχη. Ναι, ακριβώς όπως το ακούς, μάτια μου, μονάχη. Ανθρώπους έχω γύρω μου μόνο όταν είμαι καλά. Όταν πονάω κρύβομαι σαν το πληγωμένο θηρίο στη γωνιά μου, μέχρι να επουλωθούν οι πληγές μου και να μην αιμορραγούν.

Μη σε ξεγελάει, μάτια μου, το γέλιο μου κάθε φορά που με βλέπεις. Δεν έχεις καταλάβει ότι με βλέπεις μόνο όταν είμαι καλά. Όταν όλα γύρω μου είναι ήρεμα και τακτοποιημένα κι εγώ μπορώ να αφεθώ στη ζωή και να τη ζήσω.

Στον πόνο μου δε θα με δεις ποτέ. Επιλογή μου, να τα περνάω όλα μόνη μου. Κι  ας μη μπορώ τη μοναξιά. Κι ας μην αντέχω.

Είναι εκείνες οι ώρες που δε θέλω να δω κανέναν. Ούτε καν εσένα. Είναι εκείνες οι ώρες που ο πόνος με κόβει στα δυο. Τότε που η θλίψη μου μοιάζει με κινούμενη άμμο, που με παγιδεύει και με ρουφάει και με τραβάει όλο και πιο βαθιά.

Είναι οι ώρες που απλά νιώθω ότι λυγίζω, που φοβάμαι ότι θα σπάσω. Αλλά ξέρω ότι πρέπει να φανώ δυνατή και να τα καταφέρω.

Εκείνες τις ώρες να ξέρεις θα σε διώχνω. Είναι οι ώρες που δεν θέλω κανέναν γύρω μου, που κλείνομαι στον εαυτό μου, που χάνομαι. Είναι οι ώρες που είμαι στις μαύρες μου, που δεν αντέχω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.

Εκείνες τις ώρες δε θέλω να σου μιλήσω. Εκείνες τις ώρες θα σε απομακρύνω από κοντά μου, μη σου φορτώσω τον πόνο μου, μη σε βαρύνω με τη θλίψη μου. Θα σου πω ότι δε θέλω κανέναν, ότι θέλω να μείνω μόνη μου, ότι δεν αντέχω γύρω μου καμία παρουσία.

Κι όμως, εκείνες τις ώρες να ξέρεις σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Εκείνες τις ώρες θέλω να μ’ αγαπάς περισσότερο από ποτέ. Κι ας αντιστέκομαι. Κι ας σε διώχνω. Εσύ να είσαι εκεί, να νιώθω την αγάπη σου να με τυλίγει και να γαληνεύει την ψυχή μου. Να νιώθω την ανάσα σου να με κυκλώνει, να νιώθω τη σκέψη σου να με συντροφεύει.

Μη μου θυμώνεις, μάτια μου, που δε μιλάω. Έτσι έμαθα, στα ζόρια να αγωνίζομαι μονάχη. Εσύ να είσαι κάπου εκεί, για να σε βλέπω. Γιατί την έχω ανάγκη την παρουσία σου, κι ας μην το παραδέχομαι ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Την έχω ανάγκη την αγάπη σου.

Μη μου μιλήσεις, μη με ρωτήσεις, μη με πλησιάσεις. Δε θέλω κουβέντες παρηγοριάς και λόγια που δεν αντέχω να ακούσω. Μα να είσαι εκεί, σε μια γωνίτσα, να μπορώ να δω το βλέμμα σου, αν θελήσω. Να είσαι τριγύρω, για να μπορεί η αγάπη σου να με τυλίγει. Κι ας αντιστέκομαι, εσύ μη φύγεις. Αν μ’ αγαπάς να μείνεις εδώ.

Γιατί να ξέρεις, μάτια μου, στα ζόρια φαίνεται η αγάπη. Στα δύσκολα.

Στα εύκολα και στις χαρές δε σε χρειάζομαι. Σε θέλω, αλλά δε σε χρειάζομαι. Στα δύσκολα θέλω να δω ότι μ’ αγαπάς. Γιατί εκεί σε χρειάζομαι περισσότερο. Να είσαι εκεί όταν βουλιάζω και να μ’ αφήνεις, μα να είσαι έτοιμος να απλώσεις το χέρι σου αν χρειαστεί να με τραβήξεις.

Στα ζόρια, μάτια μου, να μη μ’ εγκαταλείψεις. Να είσαι εκεί, μα με τον τρόπο το δικό μου. Μη με πιέσεις να σε ακούσω, μη μ’ αναγκάσεις να σου μιλήσω, μη μου θυμώσεις που σε διώχνω. Να  είσαι εκεί, χωρίς κουβέντες. Μόνο με μια αγκαλιά, για να μη νιώθω μοναχή.

Γιατί ακόμα κι αν δεν το ξέρω ούτε κι εγώ, εκείνες τις ώρες σε έχω ανάγκη.

Γιατί εκεί αξίζει να μ’ αγαπάς, εκεί που σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ.

Γιατί να ξέρεις, στα ζόρια φαίνεται, μάτια μου, η αγάπη.

LoveLetters