Γράφει η Φλώρα Σπανού.
Ένα δυνατό «κρακ» ακούστηκε κι εκείνη ξύπνησε ξαφνικά από τον αιώνιο ύπνο στον οποίο είχε πέσει εδώ και κάμποσα χρόνια. Ο δυνατός ήχος που έκανε η καρδιά της καθώς ο πάγος έσπαγε κατέστη ικανός να στείλει τόσα δονούμενα ηχητικά κύματα που συντάραξαν ολόκληρο το κορμί της και την επανέφεραν ξανά στη ζωή.
«Κρακ» ακούστηκε ξανά καθώς ακόμη ένα κομμάτι πάγου έσπαγε και απελευθέρωνε την καρδιά της από την σκληρή τιμωρία στην οποία είχε επιβάλλει τον εαυτό της τόσο καιρό. Να μην ερωτευτεί ποτέ ξανά. Γιατί, αλήθεια, πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που είχε ερωτευτεί; Από τότε που είχε αποφασίσει να αιχμαλωτίσει τα συναισθήματα της στο πιο βαθύ σεντούκι της καρδιάς της;
Από τότε που είχε αποφασίσει να μην αφήσει ποτέ πια κανέναν να πληγώσει το υπέρμετρο «εγώ» της; Γιατί από όταν το αποφάσισε αυτό κανένα συναίσθημα δεν μπορούσε να την αγγίξει. Πόσο μάλλον η αγάπη.
Σε πρώτη μοίρα ερχόντουσαν άλλα πράγματα, που στην ουσία ήταν δευτερευούσης σημασίας, κι αν κάτι βαθιά μέσα της της έλεγε πως αυτό που έκανε ήταν λάθος εκείνη είχε αποφασίσει να πνίξει κάθε τρυφερό συναίσθημα που θα της προκαλούσε ο οποιοσδήποτε που θα συναντούσε. Το μόνο που επιθυμούσε πλέον ήταν η ψυχική της ηρεμία.
Η γαλήνια απεραντοσύνη μέσα στην οποία ήθελα να βυθίσει τον εαυτό της τόσο που να ξεχάσει και να αποκοιμηθεί ξεγελώντας τα θέλω της με άλλα ανούσια πράγματα που πίστευε πως θα την έκαναν ευτυχισμένη. Ενώ στην πραγματικότητα ήταν βυθισμένη σε μια θάλασσα απέραντης μοναξιάς.
Η καρδιά της είχε πετρώσει σε τέτοιο σημείο που και η ίδια απορούσε με τον εαυτό της που τα είχε καταφέρει. Όμως, όποιος πληγώνεται από τα τρυφερά βέλη του έρωτα προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες στην καρδιά του. Κι εκείνη είχε αποφασίσει να το σταματήσει αυτό πριν να την αποτελείωνε οριστικά.
Έτσι τα χρόνια περνούσαν, κι εκείνη παρέμενε μόνη, πιο μόνη από ποτέ. Και έφτασε η στιγμή που αναρωτήθηκε αν άξιζε να κλειστεί στο όμορφο παλάτι της, ολομόναχη; Άξιζε, άραγε;
Έγειρε το κεφάλι και προσπάθησε να θυμηθεί την αίσθηση του φιλιού επάνω στα χείλη. Όμως, δεν τα κατάφερε.
Προσπάθησε να θυμηθεί τη ζεστασιά των χαδιών επάνω στο σώμα. Όμως, δεν τα κατάφερε.
Προσπάθησε να θυμηθεί πως είναι να νιώθεις μιαν άλλη ζεστή ανάσα πίσω από το αυτί σου την ώρα που κοιμάσαι. Όμως και πάλι δεν τα κατάφερε.
Προσπάθησε να θυμηθεί πως είναι μια γεμάτη και τρυφερή αγκαλιά.
Προσπάθησε να θυμηθεί πως είναι το τρυφερό χάιδεμα στα μαλλιά.
Προσπάθησε να θυμηθεί πως είναι τα λόγια τα ρομαντικά.
Τίποτε, όμως, τίποτε δεν μπόρεσε να θυμηθεί.
«Κρακ» ακούστηκε ξανά και ένα κομμάτι πάγου έσπαγε ξανά.
Ήταν η καρδιά της που αποζητούσε να ερωτευτεί ξανά. Να χορέψει τρελά. Παρακαλούσε να την αφήσει να μεθύσει από αγάπη!
«Κρακ» ακούστηκε ξανά και αυτή τη φορά η καρδιά απελευθερώθηκε από τα ισόβια δεσμά.
Εκείνο το βλέμμα του της τα θύμισε όλα ξανά. Γιατί άφησε την καρδιά της, επιτέλους, ελεύθερη να πετάξει ψηλά.
Το βλέμμα του που σαν ανεμοστρόβιλος συντάραξε την ψυχή της και την έκανε να ψάχνει απεγνωσμένα τον έρωτα. Τον έρωτα που θα την επανέφερε στη ζωή.
Άραγε θα πήγαιναν καλά τα πράγματα τώρα που είχε αποφασίσει να δώσει στον εαυτό της ακόμη μιαν ευκαιρία να γίνει ευτυχισμένη; Άραγε, αυτή η ιστορία θα είχε αίσιο τέλος ή θα κατέληγε άδοξα όπως και η προηγούμενη; Σκέφτηκε και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο σχημάτισε ένα μικρό λακκάκι δίπλα στα χείλη της. Τώρα πια ήξερε.
Αυτό που είχε μάθει πλέον πολύ καλά ήταν πως για να νιώθει κανείς ζωντανός θα πρέπει να αφήνει την καρδιά του ελεύθερη. Όσο περισσότερο καταπιέζεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που τον κάνουν αν μη τι άλλο δυστυχή το μόνο που κατορθώνεις είναι να βυθίζεσαι σε μιαν απέραντη θλίψη.
Όσο περισσότερο φοβάσαι να αντικρίσεις την αλήθεια τόσο περισσότερο κρύβεσαι από αυτήν.
Αν αποφεύγεις το φόβο τότε αποφεύγεις και τη ζωή.
Μέσα από τα γεγονότα και τις καταστάσεις γινόμαστε πιο δυνατοί πιο αντικειμενικοί και πιο άξιοι να εκτιμήσουμε αυτό που θα έρθει παρακάτω.
Για αυτό μην παγώνετε τις καρδιές σας από το φόβο να μην πληγωθούν. Αφήστε τες ελεύθερες να πετάξουν, να βρουν αυτό που θα τις κάνει να φτερουγίζουν από χαρά. Μην τις κλειδώνετε σε σεντούκια, μην τις παγώνετε, μην τις βασανίζετε. Μην τις φυλακίζετε. Μοναχά ελεύθερες θα μπορέσουν να βρουν αυτό που επιθυμούν. Γιατί εκείνες μόνο ξέρουν, εκείνες μπορούν!
LoveLetters
