Mήπως ο κακός του παραμυθιού είναι η πριγκίπισσα κι όχι ο δράκος;

Οι άντρες που μπορούν να αγαπήσουν σαν θηλυκά, υπάρχουν. Μα είναι, ελάχιστοι.

Οι περισσότεροι “αγαπούν” μ’ έναν καθαρά επιφανειακό τρόπο. Σαγηνεύονται από την εμφάνιση για να σε πλησιάσουν.

Σε τεστάρουν να δουν αν είσαι έξυπνη ή μάλλον εξυπνότερη απ’ αυτούς.

Οφείλεις να έχεις μια στοιχειώδη εξυπνάδα αλλά όχι και πιο πάνω από εκείνους!

Το “μυαλό” σε μια σχέση ανήκει, παραδοσιακά, σε εκείνους.

Οφείλεις να είσαι αντίγραφο της μαμάς τους. Να τους υπηρετείς νταντεύοντας, αδιαμαρτύρητα.

Αν αποτύχεις να σταθείς στο ύψος των απαιτήσεων, σε απαξιώνουν στην αρχή, λεκτικά ακόμα και μπροστά σε τρίτους και σε προσβάλουν.

Η εξυπνάδα στην γυναίκα δεν εκτιμάται καθόλου.

Οφείλει να είναι νοικοκυρά και να κάνει τα στραβά μάτια.

Σε περίπτωση που σηκώσει κεφάλι, θυμώνουν, ωρύονται για την ακρίβεια και σπάνε άτυχα βάζα ακόμα και πιάτα ή ότι άλλο.

Θεωρούν τους εαυτούς τους “Αρσενικά παλιάς κοπής” και είναι δεδομένο πως θα θαυμάζουν πλείστες όσες ακόμα και μπροστά σου. Έτσι για παραδειγματισμό.

Στις φίλες σου θα είναι υπερβολικά υποχρεωτικοί κι ευγενικοί, μέχρι αηδίας.

Οι σχέσεις αυτές είναι δηλητηριώδεις. Συνήθως βρίσκουν γυναίκες θύματα, που δεν τολμούν να αρνηθούν τίποτα στο αφεντικό που απέκτησαν εκείνη την Κυριακή στην εκκλησία.

Πάλευαν κι αυτές να φορέσουν το λευκό φουστάνι. Να “ντυθούν” νύφες και η τελετή στιγμάτισε όλη τους την ζωή.

Όταν είχα πάει, θυμάμαι, να διαλέξω νυφικό, η πωλήτρια με ρώτησε τι ήθελα.

Αλίμονο, δεν είχα ιδέα.

“Μα πως! Κάθε κοπέλα ονειρεύεται το νυφικό της,” μου είπε.

Αδιανόητο! Δεν είχα ονειρευτεί ποτέ μου ένα νυφικό.

Πήρα το πρώτο που δοκίμασα κι έφυγα.

Πιστεύω είναι παγίδα αυτός ο μεγαλειώδης γάμος. Μια παγίδα για την οποία σε προετοιμάζουν χρόνια πριν, να πέσεις μέσα. Αρχίζουν από τα παραμύθια με τις βασιλοπούλες και τις πριγκίπισσες.

Από τις όμορφες κουκλίτσες που σου χαρίζουν στα παιδικά γενέθλια και συνεχίζουν στην εφηβεία με τα μοντέλα, τις τραγουδίστριες-σταρ και τις λογής “περσόνες” της τηλεόρασης.

Σου φορτώνουν το οπτικό πεδίο με ψευτοεπιτυχημένες γυναίκες, που την ουσιαστική δυστυχία τους δεν την πολυβλέπεις, αφού την καλύπτουν κάτω από στρώσεις μέικ-απ και ρουζ. Πρέπει να μεγαλώσεις για να καταλάβεις. Γάμοι, εραστές, διαζύγια, κενότητα. Φρούδες ελπίδες μιας εικονικά ευτυχισμένης ζωής.

Η ευτυχία είναι όμως, τρισδιάστατη.

Λάθος πρότυπα εξ αρχής. Λάθος διαδρομές. Λάθος άνθρωποι.

Κάνεις παιδιά και ξαφνικά δεν μπορείς να κάνεις άλλα λάθη. Οφείλεις να τα προστατεύσεις και γίνεσαι πιο υπεύθυνη.

Τότε καταλαβαίνεις, ίσως, πως το λάθος ξεκινά από τα παραμύθια.

Την πριγκίπισσα έπρεπε να σκοτώσουμε κι όχι το δράκο. Αυτή είναι το “τέρας” που μας τρώει τη ζωή.

LoveLetters