Γράφει ο Κονξ Ομ Παξ
Μες στην χαραυγή της μοναξιάς, αναθάρρησε σαν δεις τον έρωτα να σου χτυπά την πόρτα με μανία.
Μην σκιαχτείς και μην τρομάξεις με τα χρόνια που πέρασαν και σε άφησαν λαβωμένο και αιμόφυρτο στο χώμα της άδειας σου ζωής.
Όρθωσε το σκυφτό σου κορμί και ατένισε με το αναγεννημένο σου βλέμμα το αύριο και μην ψάχνεις για απαντήσεις.
Όλα όσα η μοίρα σου επιφύλασσε να γευτείς, σε έφεραν εδώ σήμερα, σε αυτό το τραπέζι, να μοιραστείς το φαγητό της ζωής σου με τους θεούς.
Και σαν φας και πιείς από το νέκταρ της γνώσης, τρέξε πίσω και αγκάλιασε σφιχτά την γυναίκα αυτή, που έκοψε τον ομφάλιο λώρο της μοναξιάς που σε έθρεφε τόσα χρόνια στην κοιλιά της μάνας ζωής.
Αντάμειψε την με πράξεις που κόβουν την ανάσα ακόμα και του πιο θαρραλέου ήρωα των παιδικών παραμυθιών και ανέβασε την στον θρόνο της καρδιάς σου, δίπλα σου, σαν βασίλισσα που της αξίζει να είναι.
Σπάσε όλα τα δεσμά των φόβων της και ελευθέρωσε την από την σκλαβιά των αμφιβολιών που την κρατούν δέσμια τόσα χρόνια στο σκοτεινό κελί της εμπιστοσύνης.
Και σαν βρεθείτε γυμνοί και ελεύθεροι στο δάσος της ηδονής και τα κορμιά σας γίνουν ένα, να γευτείς γλυκό κρασί από το στήθος της και να της ψιθυρίσεις στο αυτί την λέξη “ΜΑΖΙ”.
ΣΑΡΜ… Ξέρεις εσύ…