Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Και έσκυψα να πιω νερό στα άκροδακτυλα σου.
Και δάγκωσα όλα τα καλοκαίρινα φρούτα μέσα από τα χείλη σου.
Και ήπια όλους τους χυμούς σου, μέσα από το λακάκι ,που σχηματίζεται στη βαση λαιμού σου.
Και πήρα αναπνοή βαθιά μεσα από τα κύτταρα σου.
Και άφησα το οξυγόνο να κάψει το κορμί που ποθεί, που θέλει να αναστήσει και να αναστηθεί.
Και έσκαψα την αγκαλιά σου να φτάσω βαθιά, σε κάθε κόκκαλο από τα πλευρα σου.
Και χαϊδέψα αυτά που έκρυβες, που σε πονουν, που έχεις ξεγελάσει.
Και είδα το κορμί σου να ανατριχιαζει ,όχι στο άγγιγμα αλλά στον ψιθύρο.
Και προσκύνησα όλους τους βωμούς σου, όλες τις εκκλησίες σου, ακόμα και τις ξεχασμένες.
Και ταξίδεψα σε πέλαγος απέραντο, αυτό των ματιών σου, που είχες αφήσει αταξιδευτο.
Και κούμπωσα σε κάθε γωνιά και εσοχή του κορμιού σου, που νόμιζες γεννήθηκα μαζί σου.
Και γευτηκα μέχρι κορεσμού τους ακρατους χυμούς σου.
Και ήρθα χωρίς δώρα, χωρίς σκέψεις, χωρίς στολίδια.
Γιατί ο έρωτας όταν έρχεται να σε βρει, σε βρίσκει ολόγυμνο.
Αφιερωμένο..
