Loading posts...
Άνθρωποι που φοβούνται την μετριότητα και καταδικάζονται στη μοναξιά..

Άνθρωποι που φοβούνται την μετριότητα και καταδικάζονται στη μοναξιά..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων εκεί έξω ψάχνει το ονειρικό ταίρι, τον άνθρωπο που κουμπώνει τέλεια σε όλα. Υπάρχει αυτό; Υπάρχει άραγε αυτό που βλέπουμε στις ταινίες, ο άνθρωπος σου, που είναι ακριβώς όσα θες, ή τελικά όλο αυτό είναι ...
Απλά, τελείωσε ο έρωτας..

Απλά, τελείωσε ο έρωτας..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Ποιο το νόημα; Αναρωτήθηκε η λογική. Πρέπει να μάθω,  αποκρίθηκε η καρδιά, να καταλάβω πως ήρθαν έτσι τα πράγματα. Πώς κύλησε το νερό έτσι γρήγορα στο ποτάμι; Χάθηκε στα μάτια μας το νερό ξαφνικά ή άλλαξε χρώμα ο τρόπος που κοιτά...
Από φόβο μην χάσουμε την εικόνα μας, χάσαμε την ψυχή μας..

Από φόβο μην χάσουμε την εικόνα μας, χάσαμε την ψυχή μας..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Αντίο, είπε η αλεπού. Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Δε βλέπουμε καλά με την καρδιά μας. Το ουσιαστικό είναι αόρατο για τα μάτια. Η αγάπη δε δημιουργείται από το να κοιτάει ο ένας τον άλλο, αλλά να κοιτούν προς τα έξω ...
Όση απόσταση και να βάλεις ανάμεσα στον έρωτα, εκείνος θα την μηδενίζει..

Όση απόσταση και να βάλεις ανάμεσα στον έρωτα, εκείνος θα την μηδενίζει..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Ποιος από τους δυο μας φοβήθηκε την απόσταση; Ποιος από τους δυο μας έχασε την ομορφιά της; Ποιος δεν σκέφτηκε για εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου, ότι η ημερομηνία λήξης θα έλθει πιο γρήγορα από την αναγραφόμενη; Αυτή η γλυκ...
Στα περίπου και στα σχεδόν, χάσαμε την αληθινή αγάπη..

Στα περίπου και στα σχεδόν, χάσαμε την αληθινή αγάπη..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Σχεδόν σχέσεις, σχεδόν φιλίες, σχεδον αγάπες, τίποτα αληθινό κι ολόκληρο. Πόση ανάγκη έχουμε άραγε να βάζουμε ταμπέλες σε ιστορίες αδιάφορες, σε παρολίγο έρωτες που από μακριά φώναζαν πως είναι τρύπιες. Πόση ανάγκη έχουμε να αγαπη...
Όσες σιωπές και να μετράω, θα σου λέω πάντα καληνύχτα..

Όσες σιωπές και να μετράω, θα σου λέω πάντα καληνύχτα..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Ατέρμονη σιωπή, ατελείωτα βραδιά μοναξιάς, λέξεις που ειπώθηκαν και χάθηκαν στον αέρα, σ’ αγαπώ, που είπες και δεν τα εννοούσες. Μου λείπεις, μου φώναζες, χωρίς να ξέρεις τι σου λείπει. Εγώ ή η ανάγκη σου για αγάπη. Μια αγάπη που τ...
Αχ και να ξεραν οι άνθρωποι πόσο ωραία είναι η ζωή..

Αχ και να ξεραν οι άνθρωποι πόσο ωραία είναι η ζωή..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Τι μυρωδιά έχει η ζωή, ρώτησε το κυπαρίσσι. Όπως μυρίζουν τα κρινα, βιάστηκε να απαντήσει ο γλάρος. Άσπρη και αέρινη την φαντάζομαι εγώ. Άραγε, αναλογιστηκε το κυπαρίσσι, γιατί ο Θεός έδωσε τόσο ύψος σε εμένα και φτερά μόνο σε εσ...
Κι αν σου έδειχνα τη σκοτεινή πλευρά μου, θα με αγκάλιαζες σφιχτά το βράδυ;

Κι αν σου έδειχνα τη σκοτεινή πλευρά μου, θα με αγκάλιαζες σφιχτά το βράδυ;

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Και αν σου δείξω την σκοτεινή μου πλευρά, θα με κρατήσεις σφιχτά απόψε; Και αν ανοίξω την καρδιά μου και σου δείξω την αδύναμη πλευρά μου, τι θα κάνεις; Χάθηκε η ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις και πήρε μπάλα και εσένα. Εσένα πο...
Το καλύτερο δώρο που μου έκανες, ήταν που έφυγες..

Το καλύτερο δώρο που μου έκανες, ήταν που έφυγες..

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Κερνάς καφέ; Είχα τόσα να σου πω. Τα σκεφτόμουν, τα ανέλυα, μίλαγα στον καθρέφτη. Μιλούσα κι απαντούσα. Ήμουν προετοιμασμένη για κάθε πιθανή απάντησή σου, από την πιο έξυπνη, την πιο αστεία, την πιο περίεργη, μέχρι την πιο άσχημη. ...
Από φόβο, σε έχασα…

Από φόβο, σε έχασα…

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου Πόσες λέξεις μπορούσες να πεις χωρίς νόημα; Πόσες αγκαλιές ήσουν διατεθειμένος να κάνεις, πραγματικές η νοερές; Τέσσερα χέρια κουβάρι, είκοσι δάχτυλα μπλεγμένα. Το ένα σου χέρι στα μαλλιά μου και το άλλο στο πρόσωπο μου. Αυτό είναι...