
Εσύ, που με δίδαξες πώς είναι να αγαπώ!

Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
Κοιτάζω το παλιό ξύλινο δάπεδο, τόσες χαρακιές. Και ξαφνικά φάνηκαν πιο βαθιές. Αναρωτήθηκα ήταν πάντα έτσι άραγε; Όχι, ότι είχε και καμία σημασία πια. Δειλά, βγάζω και πάλι εκείνο το τετράδιο, πόσες αναμνήσεις... Ήρθε η ώρα να γράψω ...