Tagged as: θάνατος

Γράφει η Νόνη Διολή Εξωτερικό:  Η ταμπέλα γράφει ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ -  ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ Εσωτερικό: Αίθουσα αναμονής έξω από τα ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ Ακούγεται η φωνή του γιατρού «το κάταγμα δυστυχώς ήταν συντριπτικό, όλα μέσα της σπασμένα, τίποτα στη θέση του, τί...

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος Τι είπες; Σ' αγαπώ είπες; Κατάλαβες τι ακριβώς ξεστόμισες  μόλις τώρα, μικρή μου; Ξέρεις ποσό βαριά λέξη είναι αυτή που μόλις άφησες  να φύγει από τα χείλη σου; Πρόσεχε! Πρόσεχε χαρά  μου τι λες. Οι λέξεις έχουν βαρύτητα, έ...

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου. Από εσένα θα θυμάμαι τα μάτια γεμάτα φως. Τα χέρια τα τραχιά από τις δουλειές. Το γέλιο σου. Τη μυρωδιά σου. Τις σιωπές σου. Θα θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγες για τότε που δούλευες νυχτοφύλακας. Τα πειράγματά σου όταν πα...

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος Λένε, κάθε τέλος, σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Λένε, κάθε φορά που πέφτεις, πρέπει να βρεις την δύναμη να σηκωθείς. Λένε, ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τα πάντα. Λένε, οι γιορτές είναι ημέρες χαράς. Παραμονή πρωτοχρονιάς! Τ...

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου Υπάρχει μια ερώτηση που θέλω να σου κάνω όλο αυτόν τον καιρό και δεν στην κάνω. Όχι γιατί δεν τολμώ. Ίσα ίσα που εμείς οι δυο δεν δοκιμάσαμε ποτέ να κρύψουμε τίποτα. Δεν παίξαμε με κλειστά χαρτιά. Κοιταχτήκαμε και αναγνωρίσαμε...

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου. Τα παιδιά, έχουν έναν μοναδικό τρόπο να σου κάνουν τις πιο δύσκολες ερωτήσεις, την πιο ακατάλληλη στιγμή και να ζητάνε μια απάντηση τόσο απλή που να μπορούν να την κατανοήσουν. Και συνήθως, η ερώτηση αυτή σε βρίσκει απροετοίμα...

– Τι θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή -όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο; Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ό,τι ήταν άφατα...

– Τι θα συνέβαινε αν κάποιος δαίμονας σου έλεγε ότι αυτή τη ζωή -όπως τη ζεις τώρα και όπως την έχεις ζήσει στο παρελθόν- πρέπει να τη ζήσεις ξανά, αμέτρητες φορές; Και χωρίς να συμβαίνει τίποτα καινούργιο; Όπου κάθε πόνος και κάθε χαρά κι ό,τι ήταν άφατα...

Γράφει η Ελένη Αράπη. Τόσα χρόνια που ζω και ονειρεύομαι, που αγαπώ και αγαπιέμαι, που πέφτω κάτω και τσακίζομαι, ξέρεις τι έμαθα; Έμαθα επιτέλους να λέω ΟΧΙ. Να ορθώνω το μεγάλο Οχι, που αν και δεν είμαι σίγουρη αν ειναι το ορθό, είναι αυτό που μου επιτάσσε...