Loading posts...
Κι αν σήμερα δεν επιτρέπω να νιώσω τίποτα, είναι γιατί κάποτε τα ένιωσα όλα, πολύ!

Κι αν σήμερα δεν επιτρέπω να νιώσω τίποτα, είναι γιατί κάποτε τα ένιωσα όλα, πολύ!

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής. Έχουν ήχο τα συναισθήματα! Έναν ήχο που όμως δεν ακούω πια.. Αυτοχαρακτηρίζομαι ως “συναισθηματικά ανάπηρος” μιας και φοβάμαι ν’αναλάβω ξανά την ευθύνη του πληγωμένου. Τρέμω στην ιδέα τούτη. Ακούω συνεχώς ότι είμαι ανήμπορος να αισ...
Δυστυχώς θυμάμαι όλα εκείνα που νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω, μαμά

Δυστυχώς θυμάμαι όλα εκείνα που νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω, μαμά

Ένα κείμενο γροθιά, για όλους εκείνους τους γονείς που υποτιμώντας τη νοημοσύνη και την  αντίληψη των παιδιών τους, συγχωρούν όλα εκείνα τα λάθη που χαράσσονται με ανεξίτηλα σκούρα χρώματα στις παιδικές ψυχές τους, στον βωμό του «τα παιδιά είναι μικρά» και «δε...
Ότι έχεις ένιωσες μέσα σου, δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος!

Ότι έχεις ένιωσες μέσα σου, δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος!

Γράφει ο Y Factor Τα πράγματα είναι απλά, εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Ακολουθούμε μια σπειροειδή πορεία μέσα από την οποία ωριμάζουμε. Βιώνουμε μια κατάσταση, μαθαίνουμε, μπαίνουμε στην επόμενη με σκοπό να αποφύγουμε τα λάθη που κάναμε στην προηγούμενη κ.ο...
Κάποιοι δρόμοι χαράχτηκαν για να μην συναντηθούν ποτέ..

Κάποιοι δρόμοι χαράχτηκαν για να μην συναντηθούν ποτέ..

Γράφει η Έλενα Καρανικολού Μετρούσε απουσίες από τα μάτια του. Ήταν μπροστά του και εκλιπαρούσε να υπάρχει στο οπτικό του πεδίο.  Έβλεπε με άλλα μάτια. Άδικο για όσους δεν κατάφεραν να βουτήξουν στις θάλασσες συναισθημάτων και έκλειναν την μύτη.  Πως να ...
Νιώσε! Και κάνε το δύναμη ή αδυναμία σου, αλλά νιώσε!

Νιώσε! Και κάνε το δύναμη ή αδυναμία σου, αλλά νιώσε!

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή. Η ζωή μας είναι γεμάτη συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, ευτυχία, αγάπη, λύπη, πόνος, απελπισία, ανακούφιση. Εναλλάσσονται στην καθημερινότητά μας χωρίς να μπορούμε πάντα να τα επιλέξουμε ή να τα περιορίσουμε, μιας και προκαλούνται α...
Να μην νιώθεις φίλε, αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα.

Να μην νιώθεις φίλε, αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου. Και φτάνει εκείνη η μέρα που συνειδητοποιείς ότι τόσα χρόνια ζούσες με μια σφαίρα στο σώμα σου. Στην αρχή σε πονούσε όπως κάθε άλλη πληγή. Περνώντας όμως ο καιρός η πληγή επουλωνόταν. Το σώμα σου έφτιαχνε νέα κύτταρα σιγά σιγά...