Loading posts...
Εσύ ο άντρας μου, εσύ η ασφάλεια και το χαμόγελό μου!

Εσύ ο άντρας μου, εσύ η ασφάλεια και το χαμόγελό μου!

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου - Πόσο θα λείψεις; - Τέσσερις μέρες το πολύ. Στον κρότο της πόρτας που έκλεινε απέμεινα μόνη σε ένα σπίτι απογυμνωμένο και άδειο από φωνές και ανάσες. Ένα σπίτι που πριν από λίγο είχα στολίσει δειλά δειλά για να συμβαδίζει κά...
Μην μπερδεύεις την αγάπη με τον έρωτα.. σπάνια συνυπάρχουν!

Μην μπερδεύεις την αγάπη με τον έρωτα.. σπάνια συνυπάρχουν!

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου Αγάπη και έρωτας. Δύο συναισθήματα που, όχι μόνο δεν ταυτίζονται, αλλά ίσως να είναι και διαμετρικά αντίθετα. Σύμφωνα με τους νευροβιολόγους, ο έρωτας είναι η συγκλονιστικότερη κινητήριος δύναμη του πλανήτη από όπου και αν πρ...
Μου χρωστάς ακόμη εκείνον το χορό.

Μου χρωστάς ακόμη εκείνον το χορό.

Γράφει η Δωροθέα Σαμαρά Ένα φως αχνοφέγγει στο τελευταίο παραθύρι, εκεί ψηλά, στη σοφίτα του μυαλού. Εκεί που αγαπάει η ψυχή να κλειδώνεται τα βράδια και να χάνεται. Ανάβει ένα μικρό κερί δίπλα στο περβάζι κι αφήνει όλα της τα ιμάτια να πέφτουνε στο πάτωμα....
Η μνήμη μου μυρίζει γιαγιά και γλυκό κεράσι..

Η μνήμη μου μυρίζει γιαγιά και γλυκό κεράσι..

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου Κάθε φορά που περνάω κάτω από το σπίτι της γιαγιάς, η μνήμη με ταξιδεύει στις αγκαλιές της, τις περιποιήσεις και τις ζαχαρωτές δημιουργίες της. Πιάνω τον εαυτό μου να μυρίζει το κερασάκι μέσα από την αχνιστή κατσαρόλα, ένα γλυ...
Ο δικός μου ο έρωτας, ήρθε για να μείνει!

Ο δικός μου ο έρωτας, ήρθε για να μείνει!

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου O έρωτας ο δικός μου είναι περήφανος κι ας πέφτει στα πατώματα. Κι ας διεκδικεί! Και ας απαιτεί πεισματικά την αποκλειστικότητα. Και ας λες ότι σε πιέζει. Αν δεν σε πίεζε θα λεγόταν απάθεια, όχι έρωτας. Ο έρωτας ο δικός μου...
Στο χωρισμό, γνωρίζεις τον άλλο πραγματικά..

Στο χωρισμό, γνωρίζεις τον άλλο πραγματικά..

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου Κάθε χωρισμός περιέχει το στοιχείο μιας εφιαλτικής μονιμότητας. Από μόνη της εξάλλου η λέξη κουβαλάει το βάρος της απώλειας. Το ίδιο και ο αποχωρισμός με την διαφορά ότι εδώ υπάρχει η προσδοκία μιας επόμενης συνάντησης - μάταιη...
Μια πατρίδα της καρδιάς, η Κρήτη..

Μια πατρίδα της καρδιάς, η Κρήτη..

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου Πήρα να γράφω κάποιες σκέψεις όμως η σοκαριστική ηρεμία του Κρητικού ορίζοντα αποσυντόνισε την έμπνευσή μου και έτσι ο ουρανός έκλεψε το μολύβι μου να συνεχίσει την αφήγηση.. Είναι φορές που την απόλυτη μαγεία του τοπίου μονοπ...
Η ζωή μας όλη, μια Νέα Υόρκη που δεν ζήσαμε, δειλέ.

Η ζωή μας όλη, μια Νέα Υόρκη που δεν ζήσαμε, δειλέ.

Aπό τις μεγαλύτερες νοσταλγίες της ζωής, οι βόλτες στη Νέα Υόρκη, τη στιγμή που ο ήλιος ξεμυτίζει δειλά πάνω από τους μονόχρωμους ουρανοξύστες για να δώσει τελικά τη θέση του σε ένα εκνευριστικό αλλά παρεΪστικο ψιλόβροχο. Το φθινόπωρο ξεδιπλώνεται σαν γκρίζος...
Δεν θέλουν όλοι την αγάπη, μάτια μου.

Δεν θέλουν όλοι την αγάπη, μάτια μου.

Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου Πάλι μόνη; Πάλι με σκέψεις τοξικές; Γιατί; Θα μπορούσες να είσαι νεράιδα και χαρίζεσαι σε κάθε τίποτα, επειδή θες να βοηθήσεις. Όμως δεν θέλουν όλοι αγάπη! Δεν θέλουν όλοι μαξιλάρια κι εσύ ξοδεύεσαι νομίζοντας πως μπορείς ...
Στη σκακιέρα του έρωτα, η λογική πεθαίνει πάντα..

Στη σκακιέρα του έρωτα, η λογική πεθαίνει πάντα..

Γράφει Χριστίνα Αυγερινίδου Σε βλέπω από καιρό. Σε γνωρίζω. Χαιρέκακη και αποστειρωμένη. Ναρκισσιστική και δύσθυμη δεν έπαψες στιγμή να με στοχοποιείς, να με ακολουθείς σαν σκιά με την ψευδαίσθηση ότι δεν αντιλαμβάνομαι. Θεωρητική, σπουδαιοφανής και ανέγγ...