Γράφει η Λιάνα
Έχει κολλήσει το βλέμμα μου σ’ ένα σημάδι στο κομοδίνο, που έμεινε εκεί για να μου θυμίζει την απουσία σου. Κι όσο κι αν προσπαθώ να το αγνοήσω, τόσο οι αναμνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη.
Είναι και που ο χειμώνας έγινε ξαφνικά αφόρητα κρύος και είναι αδύνατον πια, έστω για μια νύχτα, να κοιμηθώ χωρίς τη ζέστη σου. Σα να συμβαίνουν όλα μαζί, παίζοντας με τη συνείδηση μου που είναι, πραγματικά, ολοκάθαρη απέναντι σε ότι ζήσαμε.
Αλήθεια, η αγάπη, η φιλία, το δέσιμο, οι όρκοι, τι ρόλο παίζουν;
Δηλαδή, δεν είναι βιασμός να σου γκρεμίζει ο άλλος ότι όμορφο, ο ίδιος, σου έβγαλε από μέσα σου; Δεν είναι ψυχολογικός εκβιασμός να προσπαθεί να σε πείσει ότι όλα, χιλιάδες ώρες, λόγια, στιγμές, χαρές και κλάματα, μοιράσματα, ήταν απλά μια καλοφτιαγμένη συγκυρία; Δεν είναι προστυχιά, ο θυμός και το μένος του;
Και μετά η διαδικασία να πάρεις μια ανάσα απελευθέρωσης, αλήθειας, σε ξημερώματα σε νέες αγκαλιές, με νέους ανθρώπους που όσο κι αν ενδόμυχα ξέρεις ότι εκείνοι είναι οι σωστοί για σένα, κάτι να σε κρατάει πίσω.
Τελικά μεγαλώνοντας στενεύουν τρομερά τα περιθώρια να σκορπίζεσαι. Κι έτσι ανακάλυψα πως το να σε αγαπάω τόσο, έγινε σε λίγες μέρες το μεγαλύτερο μίσος μου. Κι αν υποφέρω, ακόμα κι αυτό δεν αφορά μόνο το καλά στημένο παιχνίδι σου. Αφορά το τι έκανα σε μένα και τι σου επέστρεψα να πάρεις από μέσα μου. Να με σκοτώσεις όμως, δεν τα κατάφερες κι αυτό να το θυμάσαι σε όλη τη μίζερη ζωή σου.
Πονάω, ναι και μου λείπεις. Έρχονται στιγμές που θέλω να ουρλιάξω από αδικία και οργή για το τέρας που ρούφηξε ζωή απ’ τη ζωή μου. Αλλά είναι και η πρώτη φορά που έχω εμπιστοσύνη στο μέλλον.
Ξέρεις γιατί; Κοίτα λίγο γύρω σου και μέσα σου. Βλέπεις τι υπάρχει παντού. Το σημάδι μου. Ο τρόπος που σε κράτησα ζωντανό μέσα σε στιγμές παράνοιας, η υπερπροσπάθεια να σε πείσω πως αξίζεις για όλα όσα οι άλλοι σε απέρριπταν. Τα ξενύχτια μου όταν υπέφερες, οι δικοί μου ώμοι να μοιράζεσαι τα βάρη. Κι η κριτική μου, σκληρή, το παραδέχομαι, αλλά ουσιαστική και σωτήρια. Και τέλος η αγάπη, τόσο ισχυρή, άκαμπτη, που άρχισες να θυμάσαι μετά από χρόνια πως όντως υπάρχει.
Κι αν όλα αυτά, ουτοπικά, λόγω του ότι είσαι ΕΣΥ, πιστεύεις πως τώρα τα κατανόησες κι ένιωσες έτοιμος ότι έχεις τη δυνατότητα με τη σειρά σου να τα προσφέρεις κάπου αλλού, δεν θέλω να σε απογοητεύσω, όμως είναι τόσο κοντά το πρωί που θα ξυπνήσεις και θα νιώσεις ακόμα πιο άδειος, από τότε που εισέβαλες στον κόσμο μου. Και τότε η φρίκη που θα δεις στον καθρέφτη, θα σε τρομοκρατήσει.
Θυμήσου, στο είπα ένα βράδυ, ανήκεις εδώ και χρόνια σ’ αυτή την ιστορία, ίσως όπως κι εγώ… Είναι το κάρμα… Κι εσύ καταστροφικά το αγνοείς.
