Ένα Ζεϊμπέκικο του δρόμου.

Γράφει η Ισμήνη Κάραλη

Μέρες και νύχτες σαν ζητιάνες
με απλωμένες τις παλάμες
ελεημοσύνη μου ζητάνε
κι απ’ τα μανίκια με τραβάνε

Λένε η ζωή πως δεν περνάει
κι ένα χαμίνι με κοιτάει
αν θα γυρίσεις με ρωτάνε
παίρνουνε πέτρες και πετάνε
κι εγώ

Θα πω τραγούδια
που ποτέ μου δεν τα είπα
χορεύω σαν θεός
και σαν αλήτης μες στη νύχτα
ένα ζεϊμπέκικο του δρόμου
χωρίς τη λύπηση του κόσμου
μ’ άνεμο και με κεραυνό
έτσι όπως ήθελα εγώ

Καίω σεντόνια
καίω νύχτες
κι από τα λόγια που μου είπες
φτιάχνω της Κίρκης το φαρμάκι
και σ´ ένα σκοτεινό σοκάκι
καταμεσής στο σταυροδρόμι

Πίνω φωτιά κι οι παρανόμοι
αλλού τα πρόσωπα γυρνάνε
δεν το αντέχουν να κοιτάνε
κι εγώ

Θα πω τραγούδια
που ποτέ μου δεν τα είπα
χορεύω σαν θεός
και σαν αλήτης μες στη νύχτα
ένα ζεϊμπέκικο του δρόμου
χωρίς τη λύπηση του κόσμου
μ’ άνεμο και με κεραυνό
έτσι όπως ήθελα εγώ