Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Κοίταξα τυχαία το ρολόι ενώ ο ύπνος δεν με φλέρταρε απόψε.
Σου έχει τύχει να είσαι με κάποιον σε ένα όμορφο περιβάλλον, η παρέα πιο ερωτική να μην γίνεται και να κοιτάξεις το ρολόι και να λέει 03:44;
Το δικό σου αυτή την ώρα έδειχνε.
Το δικό μου αυτή την ώρα δείχνει.
Η ίδια ώρα μα ο χρόνος παρέρχεται της στιγμής.
Τα χαμόγελα και τα παιχνίδια έμειναν σκέψεις στο ζεστό παρελθόν όπου όλα σου με γέμιζαν τόσο απλά.
Τόσο απλά όσο κι ο ερχομός της επιστροφής σου.
Μου αρέσει να μετρώ τις μέρες μα μου φαίνονται μικρές, ίσως οι ώρες να φαντάζουν μικρότερες από μένα.
Όλα τόσο λίγα μα μου λείπεις πολύ.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι την ίδια ώρα, μα η παγωμένη διάφορα της μοναξιάς αδιαφορεί για την στιγμή της επιλογης.
Κανένα τρένο δεν μπορεί να σπάσει τον κρίκο της μοναξιάς, κανένας ουρανός δεν προσγειώθηκε στη γη τόσα χρόνια.
Και τα λεπτά περνούν και με αφήνουν ξοπίσω τους αιχμάλωτο στη στιγμή.
Πού είσαι ρε γαμώτο;
Κανένας άγγελος δεν σου ταίριαξε ποτέ.
Γιατί;
Γιατί νανουρίζεσαι στα παγωμένα σεντόνια κάθε βράδυ και τα πρωινά που ξυπνάς πάλι εμένα σκέφτεσαι;
Πες μου σε ποιές ράγες να τροχηλατήσω τα θέλω μου να έρθουν να σε βρουν;
Σε ποιό σταθμό να αποβιβαστούν οι επιθυμιές μου;
Μόνο μην μου πεις ότι άργησα, είναι δύσκολο να επιβιβάσω όλα όσα νιώθω για σένα στην ζωή μου.
Αν παραλήπτης δεν φανείς στείλε κάποιον να τα σκοτώσει, θα είναι το τελευταίο ματωμένο τους ταξίδι.
Κι εσύ απλά γύρισε ένα λεπτό εμπρός.
03:45 το τέλος.
