Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο δύσκολος άνθρωπος. Δύσκολος όμως, όχι γιατί απαιτώ παράλογα πράγματα. Αλλά γιατί έχω πονέσει πολύ, όταν εγώ έδινα, χωρίς να απαιτώ να πάρω πίσω. Και φυσικά το έκανα γιατί ένιωθα, γιατί το ήθελα, το αισθανόμουν, γιατί όταν αγαπώ, αγαπώ ανιδιοτελώς, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να περιμένω το οτιδήποτε. Γιατί έτσι είναι η αληθινή αγάπη!
Και μια μέρα προσπάθησα να αλλάξω. Είπα να το πάω αλλιώς, να γυρίσω τη ρότα. Είπα να μην δίνω πια. Το πήγα καλά στην αρχή, όμως ερωτεύτηκα.. Δεν μπορούσα να αντέξω πολύ! Κι ήθελα να ξαναδώσω, πολλά, γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη, έτσι είναι η καρδιά μου κατασκευασμένη. Η γιαγιά μου, μου έλεγε: “παιδί μου να αγαπάς τους ανθρώπους χωρίς ανταλλάγματα με τα καλά τους και τα κακά τους, χωρίς να περιμένεις τίποτε από αυτούς. Και κάποια στιγμή από εκεί που δεν το περιμένεις θα λάβεις τη διπλάσια αγάπη”. Δεν την πήρα ποτέ όμως αυτή, ούτε και την επόμενη φορά.
Και είπα να μείνω μόνη.. γιατί κανείς δεν άντεχε την αγάπη μου αυτή. Κανείς δεν την αναγνώρισε ποτέ. Το μυαλό μου περιπλανήθηκε πολύ καιρό και έψαξε να βρει τις αιτίες, του γιατί θέλω να δίνω για ακόμα μια φορά. Γιατί, είπα στον εαυτό μου, το να δίνεις είναι το ομορφότερο πράγμα σ’αυτόν τον κόσμο. Από τη συμβουλή σου μέχρι την αμέριστη αγάπη σου. Η αγάπη γαληνεύει τον άνθρωπο, ηρεμεί την ψυχή και το μυαλό. Μου αρέσουν οι γαληνεμένες ψυχές. Μου αρέσουν κι εκείνες όμως που είναι πρόθυμες να αγαπήσουν με τον ίδιο τρόπο που κι εγώ αγαπώ.
Γιατί αλήθεια οι άνθρωποι φοβούνται να δώσουν;
Τι ρωτάω όμως; Το ίδιο δεν έπαθα κι εγώ στο τέλος τέλος τώρα πια; Ναι, φοβήθηκα! Ακόμα και τώρα που γράφω φοβάμαι! Γιατί; Γιατί νομίζω πως κανείς, όπως είπα και παραπάνω, δεν αντέχει να με αγαπήσει έτσι όπως εγώ αγαπώ και αυτό φοβίζει κατ’επέκταση κι εμένα. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Αυτοί που φοβούνται, είναι αυτοί που πρώτα και κύρια φοβούνται τον ίδιο τον εαυτό τους. Ναι! Γιατί όταν δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν μπορείς να αγαπήσεις ανιδιοτελώς και τους άλλους. Και τελευταία αυτό έχω πάθει κι εγώ. Όλα από εκεί ξεκινούν..
Ίσως η αληθινή αγάπη που θα με πλησιάσει, θα έρθει για να με κάνει να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου από την αρχή και έπειτα εκείνη.. Η ερώτησή μου όμως θα είναι για ακόμα μια φορά η ίδια: “Αντέχεις να με αγαπήσεις έρωτα;”
Εύχομαι μια υπέροχη συνέχεια..
